poet hninn khar moe

ကဗ်ာအတြက္ ဥပေဒသ မရွိ အႏုပညာ ဥပေဒသကုိ ဘ၀ ဥပေဒသရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ထားရၿမဲ ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာဖြံၿဖိဳးမွဳဟာ ဘ၀နဲ႔ ေရွ႕ကုိ ခ်ီတက္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေနာက္က လုိက္ရၿမဲ။ ဘ၀ေျပာင္းလဲမွဳ ေရွ႕တုိးလာတာကုိ ဘယ္သူမွ မတားႏုိင္ဘူး။ ဘ၀ေျပာင္းလဲတာနဲ႔အမွ် အႏုပညာက လုိက္ေျပာင္းတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ဥပေဒသမ်ားဟာ ထာ၀ရ မဟုတ္သလုိ၊ အႏုပညာ ဥပေဒသမ်ားဟာလည္း ထာ၀ရ မဟုတ္ဘူး။ ေခတ္အသီးသီးဟာ မိမိ လုိအပ္ခ်က္နဲ႔အညီသာ ေတြ႔ႀကဳံေနရတဲ့ ျပႆနာမ်ားကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္တယ္။ ေနာင္တေခတ္ရဲ႕ ျပည္သူေတြ ဘယ္လုိေနၾကလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္သူမွ ႀကိဳမေျပာႏုိင္ဘူး။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အလုပ္က ဖန္ဆင္းမွဳပဲ။ အျခားသူမ်ားေတြ ဖန္ဆင္းၿပီးသားကုိ ထပ္ေၾကာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀ရဲ႕ မ်က္ႏွာအသစ္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြတဲ့ အႏုပညာသစ္ကုိ အင္မတန္ တဦးခ်င္းဆန္တဲ့ ဟန္နဲ႔၊ ေဖာ္ျပပုံ နည္းေတြကုိ အလွယ္လွယ္ေျပာင္းကာ၊ သစ္လြင္ အႏုပညာဆန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းမွဳနဲ႔ ဖန္ဆင္းရေပလိမ့္မယ္။ ကဗ်ာဆရာမွာ သူမတူတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ အလွေဗဒ အျမင္ မရွိခဲ့ရင္ အျခားသူမ်ားရဲ႕ ကဗ်ာမ်ားနဲ႔ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးႏုိင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ လက္နက္တခုလုိ၊ ကိရိယာတခုလုိ ခၽြန္ျမတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ ဖန္ဆင္းမွဳက ဖဲခြာရင္ေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိ

ဆရာတင္မုိးကုိ တသရင္း တၿပိဳင္တည္း ဆက္လြမ္းမိတာက ဆရာတင္မုိးကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ သူ႔ကေလာင္နာမည္မွာပါ မုိး ထည့္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေတာ္လွန္ေရးသမား ကဗ်ာဆရာ ကုိထက္မုိးကုိပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံမိရင္ ကဗ်ာေလာကမွာ မုိးႀကီး သုံးမုိးရွိတယ္၊ တင္မုိး ထက္မုိး ႏွင္းခါးမုိး ပဲဆုိၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆရာႀကီးတင္မုိးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး မတန္မရာ ေနာက္ေျပာင္ ေျပာၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ တကယ္က ဆရာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က လမင္းနဲ႔ ၾကယ္သိမ္ၾကယ္မႊားတမွ် ကြာျခားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဘ၀လက္ေတြ႔ တထပ္တည္း က်ေအာင္ ေနခဲ့တဲ့ ကုိထက္မုိးကေတာ့ ေတာက္ေျပာင္တဲ့ ၾကယ္တစင္းအျဖစ္ ထြန္းလင္းခဲ့သူလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ သူျမတ္ႏုိးတဲ့ ေဒါင္းအလံနဲ႔အုပ္ၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ကုိ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ၾကရေပမယ့္ ေတာင္တန္းေတြကုိ အတူေရႊ႕ၾကရေအာင္လုိ႔ သူေခၚခဲ့တဲ့ အသံကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြရင္ကုိ အခုထိ တုန္ခါေစဆဲပါ၊ က်ေနာ္ တတိယႏုိင္ငံေျမကုိ နင္းမိစ အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ သူဆုံးၿပီဆုိတဲ့ သတင္းက က်ေနာ့္ရင္၀ကုိ လွံတေခ်ာင္းလုိ ထုိးစုိက္လုိက္ပါတယ္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စကားလုံးေတြေတာင္ မရွာႏုိင္ပဲ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ က်ေနာ္ငုိမိခဲ့တယ္။ ရင္၀စုိက္တဲ့ေကာင္ ကာရန္ရွာတဲ့လက္ဟာ ေသနတ္ေမာင္းခလုတ္ကုိျဖ

ခါးသီးတဲ့ႏွစ္မ်ား ၁၉၃၇ မွာ ဂ်ပန္ခုခံေရးစစ္ပြဲ မတုိင္ခင္ေန႔က ျ ပန္လည္ရွင္သန္တဲ့ေျမႀကီး မွာ က်ဳပ္က ပ ူေဆြးတဲ့ ကဗ်ာဆရာငဲ့၊ ခင္ဗ်ားလည္း အတိတ္က ေၾကကြဲဖြယ္ကုိ ခါခ်ရမယ္ ္္ လုိ႔ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ က်ဳပ္ဟာ တရုတ္ေျမေပၚ မုိးႏွင္းက်တယ္ ကုိ ေရးခဲ့ရာမွာ ငါ့လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ အဖုိးတန္ဆုံး အခ်ိန္အမ်ားစုကုိ လွည့္လည္ ရင္းမွာ ေထာင္ထဲမွာ ဆုံး႐ွဳံးခဲ့ရတယ္ လုိ႔ တသခဲ့တယ္။ ႏွစ္ခုစလုံးဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ အမွန္ေတြကုိ ေဖၚျပေနၾကတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕လူမ်ားက က်ဳပ္ဟာ အလြမ္းအေဆြး ကဗ်ာေတြကုိသာ ေရးႏုိင္စြမ္းတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ က်ဳပ္ကဗ်ာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ က်ဳပ္အေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္ခ်က္ဟာ ကဗ်ာေတြကုိ ေရးစဥ္ ေခတ္ကာလနဲ႔ တရင္းတႏွီး ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္က ခြာလုိက္ရင္ က်ဳပ္အရိပ္ကုိ က်ဳပ္ မေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ (၁၉၈၁၊ ကဗ်ာေလ့လာမွဳ အမွတ္ ၁ ကုိ ႐ွဳ) လူတေယာက္က တဆင့္ ေခတ္ကုိေရးရာမွာ ေခတ္ကတဆင့္ လူကုိ ေရးရသလုိပဲ။ လူနဲ႔ သူ႔ေခတ္ကုိ ခြဲလုိ႔ မရပါဘူး လုိ႔။ က်ဳပ္ရဲ႕ ကဗ်ာသေဘာတရားမ်ားမွာ က်ဳပ္ ယူဆတာက ခါးသီးမွဳကုိ တရင္းတႏွီး ရွိၾကရ။ စိတ္ခ်မ္းသားမွဳဆုိတာ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ရႊန္းလန

လြန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ ဆရာဦးတင္မုိး ဆုံးတယ္ၾကားရေတာ့ မုိးမခမွာ ဆရာ့ကုိလြမ္းလို႔ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ဆရာ့ကုိခ်စ္သူေတြက ကမၻာတ၀ွမ္းမွာ ႏွစ္ပတ္လည္ လြမ္းဆြတ္ပြဲေတြ က်င္းပေနၾကတာ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ႏွလုံးသားမွာ အၿမဲတမ္း ထြန္းလင္းေနမယ့္ မီးအိမ္ရွင္ႀကီး သူခ်စ္တဲ့တုိင္းျပည္မွာ အႀကိမ္တေထာင္ လူျပန္ျဖစ္ခြင့္ရပါေစ။ သစၥာမီးအိမ္ အင္းလ်ားကန္စပ္ မွန္ကေလးတခ်ပ္ ျဖတ္ကနဲကြဲခဲ့တာမွမဟုတ္ပဲ။ စကားလုံးေတြက အစစ္လား ေလာကႀကီးက အစစ္လား အႏုပညာဆုိတာ ေမတၱာဓါတ္နဲ႔မွ လွတယ္၊ ညအခါမွာမွ လသာတာက လွတယ္၊ အဆန္ခရီးမွာမွ ဖန္မီးအိမ္က ပုိလုိ႔လင္းခဲ့တယ္။ ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ အေၾကအညာမရွိဘူး သစၥာတရားမွာ ေသတယ္ရွင္တယ္မရွိဘူး။ လူထုခ်စ္ရင္ သမုိင္းတင္တယ္ (က်ေနာ္တုိ႔မွာေတာ့) ကမၻာမေၾကဘူး ဆရာမေသဘူး။ ။ ႏွင္းခါးမုိး

ဖြဲ႔စည္းမွဳနဲ႔စ်ာဥ္၀င္မွဳ ကုိယ့္လက္ရာထဲမွာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ထားတဲ့ ကုိယ့္ဖြဲ႔စည္းမွဳဟာ စာဖတ္သူကုိ ဖမ္းစားႏုိင္ရမယ္။ ဖန္ခြက္တခုကုိ ဖုံးအုပ္ထားတာ အတြင္းမွာ ဘာမ်ား ရွိပါလိမ့္လုိ႔ (အတြင္းမွာ တစုံတရာ ရွိမ်ားရွိခဲ့ရင္ေပါ့ေလ) ခန္႔မွန္းခ်င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ ႏုိင္တဲ့ မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ လက္ကုိင္ပု၀ါလုိ ျဖစ္ရမယ္။ စာဖတ္သူကုိ ကုိယ္နဲ႔အတူ လုိက္ေလ်ာက္ေအာင္ လုပ္ပါ။ လမ္းအဆုံးမွာ ဘာရွိရွိ မမွဳပါနဲ႔။ ေက်ာက္စိမ္းတတုံးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရင္ စဥ္းစားမိမွာက ဘာမ်ား ထြင္းထုယူရပါ့။ အစိတ္စိတ္ ကြဲမသြားေအာင္ ဘယ္လုိ ထိမ္းရပါ့။ စဥ္းစားစရာ ႀကံဆရမွာ အလုပ္က တည္ေနတယ္။ ေရးတာထက္ ပုိေတြးရမယ္။ အေတြးဟာ လိပ္ျပာပဲ။ လိပ္ျပာတေကာင္မွ မမိပဲ တေနကုန္ ေတြးခ်င္လည္း ေတြးေနရမွာပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လက္ရာမွ စာဖတ္သူကုိ ထိခုိက္ႏုိင္တယ္။ ပ႗ိပကၡရဲ႕ ၫဴကလယာ့စ္ကုိ ဘယ္လုိ ရွာရမလဲ။ ပ႗ိပကၡကုိ တုိက္႐ုိက္အက်ဆုံး ဘယ္လုိ ေဖာ္က်ဳးရမလဲ စဥ္းစားပါ။ အႏုပညာသေႏၶဟာ ဖြဲ႕စည္းမွဳနဲ႔ စတယ္။ တကယ့္ဘ၀ဟာ ေထြျပားလြန္းသမုိ႔ သစ္ပင္တပင္တည္းမွာေတာင္ သစ္သီးႏွစ္လုံး တူတာကုိ ေတြ႔ႏုိင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ ေရွ႕ေရာေနာက္ပါ စစ္ေဆးၿပီးတဲ့ေနာက္ အေသးစိတ္ ထပ္ၾကည့္ပါဦး။ ပုိနက္နက္ နဲနဲ ေတြးပါဦး။

အျပင္ကုိခုန္ထြက္လုိက္တာ တြင္းတခုထဲျပဳတ္က်တယ္ အျပင္အပျမင္ရတဲ့အရာေတြထဲ ငါတုိ႔ဖမ္းခ်ဳပ္အက်ဥ္းခ်ခံရတဲ့အခါ ေဖါက္ထြက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကတယ္ ငါတုိ႔တြန္းလွန္တယ္ ျမင္ရတဲ့အရာေတြရဲ႕ဟုိဘက္ေျပးထြက္တယ္ ေျပးႏုိင္ရင္လြတ္မယ္ထင္တယ္ ဗဟိဒၶေတြကုိအစစ္လုိ႔ထင္တယ္ ပ်ဳိ႕တက္လာတာေတြကုိမ်ဳိမ်ဳိခ်တယ္ ဒါမွမဟုတ္ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္တယ္ ေပါက္ကြဲမွဳေတြမွာတခါတရံလမ္းသစ္ရွာတယ္ အသံေတြကုိဘာသာျပန္တဲ့အက်င့္ကပါေနၿပီ အသံေတြကုိအသံေတြအတုိင္း႐ြတ္ဖတ္ဖုိ႔လုိတယ္ စကားလုံးေတြနဲ႔တုိက္တုိက္မၾကည့္ပါနဲ႔ အသံေတြကုိအသံေတြအတုိင္းစိတ္ထဲႏွစ္လုိက္ အသံေတြကုိအသံေတြအတုိင္းစီးပါသြားလုိက္ ခံစားဖုိ႔ထက္နားလည္ဖုိ႔ကပုိအေရးႀကီးေနရင္ ခုန္ထြက္လုိက္တုိင္း တြင္းထဲက်က်ေနမွာပဲ အဇၨတၱထဲဘယ္တံခါးေပါက္က၀င္မလဲ တံခါးတုိင္းပြင့္ေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ ဒါေပမယ့္တြန္းဖြင့္လုိက္ပါ မင္းအ၀င္ခ်င္ဆုံးတံခါးေပါက္ကုိသာမင္းတြန္းဖြင့္လုိက္ပါ ပထမဆုံးအေရးႀကီးတာကဖြင့္မိဖုိ႔ပဲ ခုန္ဆင္းလုိက္မိၿပီလုိ႔ထင္ေကာင္းထင္မယ္ အတြင္းထဲ၀င္တာပိတ္မိတယ္ထင္မယ္ တကယ္ကအာကာသဆုိတာေနရာတုိင္းမွာရွိတာ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ရတုိင္းလွမ္းလွမ္းၾကည့္ရတုိင္း ဟုိးအေ၀းမွာအေ၀းအေ၀းတေနရာမွာ အာကာသဆုိတာကုိယ္နဲ႔အေ၀းႀကီးမွာအဲလုိမဟုတ္ဘူး အဇၨတၱထဲမွာျမ

သရုပ္ေဖာ္ပုံ ပန္းခ်ီကုိ ရယူတဲ့ေနရာ... http://www.iconoclastpress.com/visionarycosmicnewagepsychedelicart.htm ၾကယ္ အဲဒီညက ေလွေမွာက္တယ္။ လ..ေတြ တိမ္..ေတြ ေရထဲနစ္။ သူကေတာ့ သစ္ကုိင္းဖ်ားမွာ ပန္းကေလးျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ ။ ႏွင္းခါးမုိး

လိရိကကဗ်ာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေျပာကဗ်ာ ကဗ်ာဟာ ခံစားမွဳရဲ႕ နုိင္ငံျဖစ္တယ္။ လိရိက ကဗ်ာရဲ႕ အေရးအႀကီးဆုံး အဂၤါရပ္က သူဟာ စိတ္အေျခအေနကုိ ေဖာ္ ျပေနတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ေရွာင္မရဆုံး လုိအပ္ခ်က္က ခံစားမွဳ သန္႔စင္ျခင္း ပါပဲ။ ကဗ်ာဟာ ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳ ပါရွိရမယ္။ သာမန္ ႐ုိး႐ုိးခံစားမွဳမ်ဳိးနဲ႔ ေရးတဲ့ ကဗ်ာမ်ားဟာ လူေတြကုိ မထိခုိက္ ေစႏုိင္ဘူး။ လိရိက ကဗ်ာဟာ မိမိကုိယ္ ဒါမွမဟုတ္ မိမိ၀န္းက်င္ ကမၻာကုိ ဆင္ျခင္ ၾကည့္မေနရပဲ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ခံစားသိျမင္ပုံကုိ ေဖာ္က်ဳးထားတာ ျဖစ္ရမယ္။ လိရိက ကဗ်ာဟာ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ပယ္ႏုိင္ဘူး။ ၾကည္ႏူးမွဳ၊ ေဒါသ၊ ပူေဆြးမွဳ၊ ၀မ္းသာမွဳ ဘာပဲျဖစ္ေပ့ေစ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳ မပါတဲ့ ကဗ်ာဟာ အၿမံဳပဲ။ လိရိက ကဗ်ာမွာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္အိမ္ ျပတ္ျပတ္သားသား မရွိဘူး။ ႐ုိက္ပုတ္ ေနတဲ့ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳ လွဳိင္းေတြကုိ တုံ႔ျပန္ရင္းသာ ဇာတ္လမ္းဟာ ေပၚလာလုိက္ ေျပာင္းလဲလုိက္ပဲ။ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳဟာ ကဗ်ာဆရာ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဖာ္ျပပုံ ဘယ္လုိပုံ ျဖစ္ပေစ စိတ္လွဳပ္႐ွားမွဳကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ရဘူး။ ဒီလုိ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳ ရွိေနျခင္းက လိရိက ကဗ်ာလုိ႔ ဆုိတဲ့ဟာရဲ႕ အတြင္းအႏွစ္ကုိ နားလည္ဖုိ႔ ပု

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ ေရစိမ္းေျမစိမ္းကုိ စေရာက္ကာစ ပထမဆုံးႀကံဳရတဲ့ ႏွစ္ကူးညကုိ ေငးေမာရင္း ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။ ႏွစ္တုိင္း ႏွစ္ကူးညေကာင္းကင္ယံမွာ မုိးလုံးျပည့္ျပည့္သြားတဲ့ မီး႐ွဳးမီးပန္းေတြကုိျမင္တဲ့အခါ ဒီကဗ်ာေလးကုိ သတိ သြားသြားရမိပါတယ္။ သကၠရာဇ္ေတြ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အရာေတြက မေျပာင္းခဲ့ပါဘူး။ ၂၀၀၅ ရဲ႕ ေဒါက္ဖိနပ္တဘက္ ၁။ ႏွစ္ေထာင့္ငါး ရဲ႕ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ဟာ မီး႐ွဳးမီးပန္းေတြျဖစ္သြားတယ္။ ႏွစ္ေထာင့္ငါး ထဲမွာ ပြင္ခဲ့ၾက ေႂကြခဲ့ၾက မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္ခဲ့ၾက သိန္းသုံးရာထီေပါက္ခဲ့ၾက ခ်စ္သူ႔အၿပံဳးကုိ ၀တ္မွဳံကူးခဲ့ၾက ဒါဏ္ရာေတြေပၚမွာမီးပုံပြဲလုပ္ ကခုန္ခဲ့ၾက ျပတင္းေပါက္ကုိဖြင့္ၿပီး သစ္ကုိင္ဖ်ားက လ ကုိ စိတ္ကူးနဲ႔မွ်ားခဲ့ၾက၊ မ်က္ရည္မ်ား ဆပ္ျပာပူေဖာင္းမ်ား စကၠဴမွဖူးခဲ့ၾကေသာပန္းမ်ား ေျမေခြးနဲ႔ၾကက္ၿခံပုံျပင္မ်ား စာသားနဲ႔သံစဥ္လြဲမွားေနေသာသီခ်င္းမ်ား ရုပ္ရွင္႐ုံအျပင္ဘက္က ေနာက္ဆုံးဆာမူရုိင္းမ်ား။ လူေတြကေတာ့ေလ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့အတုိင္း အခုလည္း ႏွစ္ေထာင့္ေျခာက္ကုိႀကိဳၾကအုန္းမတဲ့။ တၿမိဳ႕လုံးမီးေတြဆင္ၾက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ခ်ိန္းဆုိၾက ဆုေတာင္းေတြအျပန္အလွန္ပုိ႔ၾက။ ကဗ်ာေရးတဲ့သူကေရး သီခ်င္းတုိက္တဲ့သူကတုိက္ အက်ၤ ီအသစ္ခ်

ဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းက သိပ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ရွိခဲ့တာေလးေတြလည္း အထိမ္းအသိမ္းက မတတ္ဘူး။ ကုိယ့္ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြလည္း ျပင္မယ္ျပင္မယ္နဲ႔ ဘာမွ ထူးမလာဘူး။ ေတာ္ေတာ္ အႏြံတာခံတဲ့သူေလာက္ပဲ သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းစာရင္းထဲ က်ေနာ့္ကုိ ထုတ္မပစ္ေသးပဲ ထားၾကတာကလား။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း တခ်ဳိ႕ကုိ လြမ္းမိပါတယ္။ ေမ့ေလာက္မွ လာလြမ္းေတာ့လည္း ဘယ္သူက ငဲ့ၾကည့္မလဲေလ။ ငဲ့ၾကည့္သူနည္းနည္းထဲက အခင္ဆုံးတေယာက္ရဲ႕ ႏွစ္ကူးကတ္ကေလးကုိ မွတ္မွတ္ရရ ဘေလာ့ေပၚတင္မယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ၿပီး ေမ့ေနခဲ့မိျပန္တယ္။ ဒီည စာေတြ ျပန္စစ္ရင္း ေတြ႔တာနဲ႔ ျပန္မေမ့ေအာင္ တင္လုိက္တယ္။ ရက္ေတြ အေတာ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီကတ္ကေလးက က်ေနာ့္စိတ္ကုိ ႏွစ္သစ္ဆန္းေစတုန္းလုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံးရွဳံးရတာလည္း အသဲကြဲေစတဲ့ ကိစၥတခုပဲ မဟုတ္လား။

ကဗ်ာရဲ႕ ဘာသာစကား ကဗ်ာဆုိတာ ဘာသာစကားရဲ႕ အႏုပညာ၊ ဒီေတာ့ အႏုပညာရဲ႕ ဘာသာစကား လုိတယ္။ သာမန္ပဲ၊ တုံးတုံးပဲ ထင္ရေပမယ့္ ႂကြယ္၀မွဳ ျပည့္ေနတဲ့ ဘာသာစကားကုိ ေဖြရွာပါ။ ဘာသာစကားဟာ မ်ဳိး႐ုိးသဘာ၀ ေဆာင္သလုိ ေခတ္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္လည္း ေဆာင္တယ္။ အေကာင္းဆုံး ဘာသာစကားဟာ တကယ့္ဘ၀က လာတယ္။ ဘ၀က ခြာလွ်င္ ဘာသာစကား မဲ့သြားေတာ့တာပဲ။ အထိခုိက္ဆုံး ဘာသာစကားဟာ ဘ၀ကုိ ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့ ဘာသာ စကားျဖစ္တယ္။ ကုိယ္စားျပဳေပမယ့္ သိမ္ေမြ႔တဲ့ အရာမ်ား၊ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား၊ ခံယူခ်က္မ်ားကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ႐ိုး႐ုိးနဲ႔ ဆီေလ်ာ္တဲ့ ဘာသာစကားကုိ သုံးၿပီးေတာ့သာ အႏုပညာ ေျမာက္တဲ့ စြမ္းပကားကုိ ရရွိႏုိင္တယ္။ အရာ၀တၳဳတုိင္းရဲ႕ ညဳကလိယာစ္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အေရးႀကီးဆုံး အရည္အေသြး ျဖစ္သင့္တယ္။ ေခတ္သုံး၊ လူထုသုံး ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာပါ။ ကဗ်ာရဲ႕ ဘာသာစကားကုိ ျပည္သူလူထုက နားလည္ရမယ္။ ေဟာင္းလြန္းတဲ့ အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ားကုိ အသိရွိရွိနဲ႔ ပစ္ပယ္ပါ။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အစားအစာမွ ခံတြင္းေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ကလီေရွး ဆုိတာ ပုပ္သုိးေနတဲ့ အစာပါပဲ။ သူမ်ားေတြ အႀကိမ္ေထာင္ေသာင္း သုံးၿပီးသား နာမ၀ိေသသနမ်ား၊ အီဒီယမ္ မ်ားကုိ ေရွာင္ပါ။ အရာတခုစီကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ နာမ၀ိေသသနမ်ား ရွ

ကဗ်ာအရည္အေသြး ကဗ်ာအရည္အေသြးဆုိတာ ဘာလဲ။ လူမ်ားဟာ ကဗ်ာအရည္အေသြးနဲ႔ လိရိကသေဘာ ေ၀ါဟာရေတြကုိ ေရေထြးပစ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ွဳေမွ်ာ္ခင္းတုိ႔ ေမတၱာတုိ႔ကုိ ေဖၚျပမွဳပါတဲ့ ကဗ်ာမွန္သမွ် ကဗ်ာအရည္အေသြး ရွိတယ္လုိ႔ ထင္မွတ္တဲ့လူေတြ ရွိေနတယ္။ တခ်ဳိ႕လူမ်ားက ကဗ်ာမွာ ေလ၊ ပန္း၊ ႏွင္း၊ လ ပါလာမွ လိရိက ကဗ်ာ ေခၚႏုိင္တယ္။ လိရိက ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးခ်င္တဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာကုိ မြမ္းမံအလွဆင္ဖုိ႔ ျမက္တဆုပ္ ပန္းတဆုပ္ လွမ္းဆုပ္ကုိင္လုိက္ရမယ္လုိ႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ေလတုိ႔၊ ပန္းတုိ႔၊ ႏွင္းတုိ႔၊ လတုိ႔ကုိ လူေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ မုဒ (စိတ္အေျခအေန) ေတြအတြက္ ႐ူပကမ်ားအျဖစ္ အသုံးျပဳတာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေလ၊ ပန္း၊ ႏွင္း၊ လ တုိ႔ေလာက္ပဲပါတဲ့ လိရိက ကဗ်ာဟာ တကယ္ေတာ့ နည္းနည္း႐ုိးစင္း လြန္းလွတယ္။ ႐ွဳခင္းကဗ်ာ၊ ခရီးသြားကဗ်ာ၊ အခ်စ္ကဗ်ာ၊ အသည္းကြဲကဗ်ာ.. ကုိယ့္ခံစား ခ်က္နဲ႔ကုိယ္ ေရးၾကပါေစေလ။ ေကာင္းေကာင္းေရးတာသာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ သေဘာက်မွာပါပဲ။ ကဗ်ာအရည္အေသြးဆုိတာ ကုိယ္ေဖာ္က်ဳးထားတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြကုိ ကဗ်ာ ဆရာက ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ စီစဥ္ထားတတ္ျခင္း အေရာင္ေသြးတတ္ျခင္းရဲ႕ ရလဒ္ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာအရည္အေသြးဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းမွဳထဲက စိတ္ကူးထ

နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ေတြးတာဟာ အႏုပညာရဲ႕အေျခခံ စိတ္ကူးျခင္း-အဓိကအက်ဆုံး အႏုပညာအစြမ္း။ စိတ္ကူးျခင္း-တကယ့္အရွိနဲ႔ သဏၭာန္ကုိ ဆုပ္ကုိင္မိေစကာ တကယ့္ေလာကရဲ႕ ႂကြယ္၀မွဳနဲ႔ လွဳပ္ခါမွဳတုိ႔ရဲ႕ ရုပ္ပြားကုိ စိတ္၀ိညာဥ္ေပၚမွာ စြဲထင္ေစႏုိင္တဲ့ ဖမ္းယူတတ္စြမ္း၊ ခံစားတတ္စြမ္း၊ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က မိမိအတည္ျပဳလုိ ျငင္းဆုိလုိတဲ့ အရာ၀တၳဳမ်ားနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္မယ့္ ႐ူပကေတြကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ခံစားဖူးတဲ့ ခံစားမွဳမ်ား (ကုိယ္ေတြ႔ဘ၀ကျဖစ္ျဖစ္၊ စာေပထဲကျဖစ္ျဖစ္) ကုိယ္သိေနတဲ့အရာမ်ားမွာသာ ႐ူပကမ်ားကုိ ရွာႏုိင္ၾကတယ္။ စိတ္ကူးပုံ ႂကြယ္၀မွဳကုိ ဘ၀အေတြ႕အႀကဳံ ႂကြယ္၀မွဳက ဆုံးျဖတ္တယ္။ တကယ့္ေလာကရွိ အရာ၀တၳဳမ်ားက ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ကတၱားပုိင္း (ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စိတ္ပုိင္း) ဆက္ႏြယ္ၾကည့္တတ္မွဳမွာ စိတ္ကူးမွဳရဲ႕ဇာစ္ျမစ္ကုိ ေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ဆက္ႏြယ္ၾကည့္တာမရွိလွ်င္ စိတ္ကူးမွဳ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာ မရွိဘူး။ ဆက္ႏြယ္ၾကည့္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ကူးျခင္းဟာ ကဗ်ာရဲ႕ ေတာင္ပံေတြပါပဲ။ ဆက္ႏြယ္ၾကည့္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ကူးျခင္းတုိ႔က ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ႐ူပကေတြဟာ ႐ုပ္ျဒပ္နဲ႔ စိတၱဇအၾကား ေပါင္းကူးတံတားပါပဲ။ အရာ၀တၳဳမ်ားအေၾကာင္း ႐ုပ္ျဒပ္က်က် ေတြးပါ။ ဒီေနာက

နမ္းေနတဲ့ ခေလးကေလးႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းေ၀ွ႔ေနတဲ့ ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ တကုိင္းတည္းနားေနတဲ့ ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ဧည့္ခန္းထဲကဘီရုိေပၚ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သူခင္းက်င္းထားပုံ၊ သမီးလုပ္သူက ခ်စ္တဲ့သူရင္ခြင္မွာ သုိက္ၿမံဳအသစ္ကေလးဖြဲ႔လုိ႔ သားကေတာ့ အပ်ံသင္စ..၊ ငါ့တဘ၀လုံး မင္းတုိ႔ကုိထုိးမေကၽြးႏုိင္ဘူးတဲ့ မိသားစုဘ၀ကုိ သူ႔အက်ဥ္းခန္းလုိ႔ခံစားေနရတဲ့ လင္သားရဲ႕ပူေလာင္ေနပုံကုိ သူက ယပ္ကေလးခပ္ေပးခ်င္ေနျပန္တယ္၊ ေၾသာ္ သူမေအာင္ျမင္ခဲ့ရွာဘူး သူလုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ရေသးဘူး သူ႔တဘ၀လုံး အလုိမျပည့္ခဲ့ရွာသူ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အၿမဲတမ္း အေ၀းကုိေငးေမာလုိ႔ က်မရွင့္ကုိနားလည္ခဲ့ပါတယ္ အိမ္ေရွ႕မီးတုိင္ေလးေအာက္ကေနလည္း က်မရွင့္ကုိေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ဘူးပါတယ္ အိမ္ေရွ႕ကေက်ာ္ေက်ာ္သြားတဲ့စာပုိ႔သမားကုိခုိးခုိးေစာင့္ရင္းလည္း က်မမ်က္ရည္က်ခဲ့ဘူးပါတယ္ ႏွစ္ကာလေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သားေလးနဲ႔သမီးကုိဖက္ရင္း ရွင္မရွိတဲ့အိပ္ယာတျခမ္းကုိ ကေလးေတြမႏုိးေအာင္ေဖြစမ္းရင္း ႀကိတ္လြမ္းခဲ့ဘူးပါတယ္၊ ရွင့္ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ က်မလည္း ရဲစခန္းမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင

အမွာစကားမ်ား တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး အုိက္ခ်င့္ဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာတမ္းကုိ ၁၉၃၉ က ေရးခဲ့တာပါ။ အင္မတန္ တြင္က်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ ၁၉၈၇ ႏွစ္ဦးပုိင္းမွာ အသစ္ေရးျပန္တယ္။ ေခတ္သစ္အတြက္ အေတြးသစ္ေတြ ျဖည့္စြက္ပါလာတယ္။ အခု ဒီစာတမ္းကုိ ဘာသာျပန္ တင္ဆက္လုိက္တယ္။ ေမာင္သာႏုိး တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး အုိက္ခ်င့္ ရဲ႕ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာတမ္းကုိ ၁၉၈၈ ေဖေဖၚ ၀ါရီ၊ မတ္၊ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ဘာသာျပန္ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဘာသာျပန္ မွဳကုိပဲ အေျခအေန အားေလ်ာ္စြာ အရွိန္ျမွင့္ကာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ အမည္ျဖင့္ ထုတ္ေ၀လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ အလင္းတုိက္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ အလင္းတုိက္စာေပက ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဒီစာအုပ္ ကုိ ဒီအခ်ိန္မွာလည္း လုိအပ္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည့္တဲ့အတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ထပ္မံထုတ္ေ၀လုိက္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ပထမအႀကိမ္စီစဥ္သူ အလင္းတုိက္စာေပနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီဖုိ႔ ခြင့္ျပဳတဲ့ ဆရာေမာင္သာႏုိးကုိ ေလးစားစြာ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ႏွစ္ကာလမ်ား ဒီစာအုပ္ကေလးကုိ ကဗ်ာခ်စ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ွဳၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အြန္လုိင္းေပၚမွာ အီးဘုတ္အျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ လက္လွမ္း မီသေလာက္ မေတြ႔မိေသးပါဘူး။ ေရးသူ ထုတ္သူ စာအုပ္