poet hninn khar moe

ႏွင္းခါးမုိး မနက္ျဖန္ကုိ အိပ္မက္နဲ႔လုပ္တယ္/  လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္က/ ခုေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းမွိန္ေဖ်ာ့ စုတ္ျပတ္ေပ်ာက္ဆုံး ဘာမွျဖစ္မလာ၊ မေန႔ကကုိ ဒါဏ္ရာနဲ႔လုပ္တယ္/  ငယ္ဘ၀မွာ ခါးသီးမႈတခ်ဳိ႕ႀကံဳခဲ့ရတာကုိပဲ တုိက္ပြဲျပန္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တေယာက္ဟန္ပန္နဲ႔၊  ဒီေန႔ကုိ ဘ၀နဲ႔လုပ္တယ္/ ယုံၾကည္ရာရဲရင့္ခဲ့/ ဘာကုိမွမမႈတတ္ခဲ့တဲ့အရြယ္၊ ေပါင္မုန္႔ကုိေတာ့ ဂ်ဳံနဲ႔လုပ္တယ္/  ဘယ္လုိလုပ္လဲေတာ့လာမေမးနဲ႔/ မသိဘူး/ ေပါင္မုန္႔ေကာင္း မေကာင္းေျပာဖုိ႔ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တတ္ဖုိ႔မလုိဘူးဆုိတဲ့အယူအဆအရ။ မနက္ျဖန္ကုိအိပ္မက္နဲ႔လုပ္တယ္၊ မေန႔ကကုိ ဒါဏ္ရာနဲ႔လုပ္တယ္၊ ဒီေန႔ကုိ ဘ၀နဲ႔လုပ္တယ္၊ ေပါင္မုန္႔ကုိေတာ့ ဂ်ဳံနဲ႔လုပ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္က/ ခုေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းမွိန္ေဖ်ာ့ စုတ္ျပတ္ေပ်ာက္ဆုံး ဘာမွျဖစ္မလာ/ငယ္ဘ၀မွာ ခါးသီးမႈတခ်ဳိ႕ႀကံဳခဲ့ရတာကုိပဲ တုိက္ပြဲျပန္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တေယာက္ဟန္ပန္နဲ႔/ ယုံၾကည္ရာရဲရင့္ခဲ့/ ဘာကုိမွမမႈတတ္ခဲ့တဲ့အရြယ္/ ဘယ္လုိလုပ္လဲေတာ့လာမေမးနဲ႔/ မသိဘူး/ ေပါင္မုန္႔ေကာင္း မေကာင္းေျပာဖုိ႔ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တတ္ဖုိ႔မလုိဘူးဆုိတဲ႔အယူအဆအရ။ ဘ၀ကုိေကာ ဘာနဲ႔လုပ္ပါလိမ့္ အဟာရလည္းျဖစ္ရမယ္/ အရသာလည္းရွိရမယ္။

ႏွင္းခါးမုိး ပန္းေလးေတြကုိၾကည့္ရင္း ငုိခ်လုိက္ရေကာင္းမလား၊ ၾကယ္ေလးေတြကုိေငးရင္း ရယ္ေမာပစ္လုိက္ရေကာင္းမလား၊ ၿခံထဲကခုံတန္းကေလးေပၚမွာ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညကေလးဟာ မုိးစုိေနရွာ။ အေမွာင္ထဲက သူလွမ္းေငးလုိက္တဲ့ အေ၀းက၀ရန္တာတခုမွာ တန္းလန္းကေလးက်ေနတဲ့ ပုိင္ရွင္မဲ့သစ္ခြအုိးကေလးဟာ ခုေတာ့ေသြ႔ေျခာက္ေနရွာ။ မင္းပြင့္ခဲ့တဲ့ပန္းကေလး ခုေတာ့ဘယ္မွာ။ လူမရွိတဲ့တုိက္ခန္းကေလး၊ မီးမလင္းတဲ့တုိက္ခန္းကေလး၊ ဘယ္ေတာ့မွ ရယ္ေမာသံရွရွ ျပန္ေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့တဲ့တုိက္ခန္းကေလး။ ေသာ့ခေလာက္တန္းလန္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕သံတခါးကုိသာ အျပင္းေမာင္းလာတဲ့ၿပိဳင္ကားတစီးလုိ ဂမူးရႈးထုိး၀င္တုိက္ပစ္လုိက္ခ်င္ရဲ႕။ ပိတ္ထားတဲ့မွန္ျပတင္းေတြေနာက္မွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွေျပာမျပျဖစ္ေသးတဲ့ ပုံျပင္အသစ္ကေလး ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ။ ဖုန္တက္ေနၿပီ။ ပုိင္ရွင္မဲ့ေနၿပီ။ မ်က္ရည္မရွိတဲ့မိန္းမ ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္သြားရင္ေကာင္းမယ္။ လူေတြက အဲဒီေက်ာက္ရုပ္ကုိ ပန္းၿခံတခုထဲမွာ ေရြ႕ထားမယ္။ ေတာင္ကုန္းနိမ့္နိမ့္ကေလးတခုေပၚမွာ၊ ေရာင္စုံပန္းၿခံဳကေလးေတြၿခံရံလုိ႔၊ ေၾကးျပားေလးေပၚမွာေတာ့ သူမ ဤေနရာတြင္ မထင္မွတ္ပဲေပ်ာက္ဆုံးခဲ့သည္။ သူမ၏ေခြးကေလးကုိသာ ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္ တဲ့။ ပုိက္ဆံရွိရင္ ထမင္းေကာင္းဟင္းေကာင္းေတ