poet hninn khar moe

သံဃာဆုိတာ လူေတြရဲ႕ ေကာင္းမွဳမ်ဳိးေစ့တုိ႔ကုိ စုိက္ပ်ဳိးႀကဲခ်ရာ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူပါသတဲ့။ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔အား ဆင္းရဲျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေစႏုိင္သျဖင့္ ဤကမၻာေလာက၌ အေကာင္းဆုံး အသာလြန္ဆုံး အမြန္ျမတ္ဆုံး ရတနာတပါး ျဖစ္ေတာ္မူပါသတဲ့။ သမုဒ္ျပင္ထက္ ခဏတက္တဲ့ ေရပြက္ပမာ တဘ၀တာအတြက္ ဘ၀သံသရာခရီးရွည္ႀကီးထဲမွာ အပယ္ရထားလက္မွတ္ ဘုိကင္ျဖတ္ေနၾကသူေတြကုိ သနားလုိ႔ ဖတ္မိတဲ့စာတပုဒ္ကုိ ဒီေနရာကေန လူႀကံဳပါးလုိက္ပါရေစ။ ..... ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာကပါ။ ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနေအာင္က်ေနလုိ႔ ေထာင္ဖြင့္ေနာက္က်တဲ့ တမနက္ခင္းမွာ… ဂန္ဖလားေတြျပည့္ေနလုိ႔ ကုဋီတက္ရခက္ၿပီး ဒုကၡျဖစ္ေနရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဂန္ဖလားက (၁) ခန္းကို (၂) လံုးပဲ ေပးထားၿပီး (၈) ေပ (၁၀) ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဆရာေတာ္ေတြ (၅) ပါး။ (၆) ပါး အျပည့္အသိပ္ထည့္ထားတာပါ။ ဂႏၶာ႐ုံတိုက္အုပ္ ဆရာေတာ္၊ ေရႊဘုန္းပြင့္ ဆရာေတာ္၊ သာေကတ ဆရာေတာ္၊ မဟာေဗာဓိ ဆရာေတာ္၊ ေမဒိနီ ဆရာေတာ္၊ အင္းစိန္ရြာမ ဆရာေတာ္၊ သိမ္ေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္၊ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စာ၀ါတက္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ။ အကႌ်အျဖဴ ပံုမက် ပန္းမက်ေတြနဲ႔ ပုဆိုးအျပာေရာင္ကြက္ေထာက္ေတြနဲ႔။ အင္း

ရန္ကုန္မွာ ဒကာဒကာမေတြရဲ႕လူမွဳဒုကၡေတြကုိ ေမတၱာေရွ႕ထား ကယ္တင္ႏုိင္ဖုိ႔ မုိးရြာမေရွာင္၊ ေနပူမေရွာင္ လမ္းမေတြေပၚ ဒုကၡစရိယာခံ လွည့္လည္ႂကြခ်ီၿပီး ဆႏၵေတာ္ ထုတ္ေဖာ္ျပသေနၾကတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ေတြေနာက္ အၿမဲတမ္း လုိက္လံ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ကားသုံးစင္းအေၾကာင္း သံဃာေတာ္ေတြေနာက္ အၿမဲလုိက္ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ခံလူတဦးက သတင္းေပးပုိ႔လာတာကုိ သူငယ္ခ်င္းတဦးက က်ေနာ့္ဘေလာ့ေပၚကတဆင့္ အားလုံးကုိ သိေစခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ဒီမွာ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ၂၀၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၇ ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းႀကီးေတြေနာက္ကေန ေတာက္ေလ်ာက္လုိက္ေနခဲ့တဲ့ ကားနံပါတ္ေတြ.. ၁။ အ ၄၉၁၄ - ဗင္ကား၊ ဘုန္းႀကီးအိုႏွစ္ပါးနဲ႔ လူသံုးေယာက္ေလာက္ပါ။ ၂။ ၂ခ ၇၀၇၆ - မာစီးဒီးလို ကားေကာင္း၊ အစိုးရအရာရွိ၊ လူႀကီးပိုင္းလို႔ ယူဆရသူေတြပါ။ ၃။ ၄ခ ၁၃၇၂ - မွန္လံုဂ်စ္ကား၊ အရာရွိေတြပါပံုရ။ ဒါ - ကိုယ္တိုင္ ဘုန္းႀကီးေတြႂကြတဲ့လမ္းတေလ်ာက္ ကိုယ္တိုင္လုိက္သြားခဲ့တဲ့ လူတေယာက္က ျပန္ေျပာျပတာေတြပါ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိ လုိက္ေနတာလဲ။ ၿဖိဳခြဲမွဳမွာ ကုိယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ၾကဖုိ႔လား။ သံဃာေတာ္ေတြထဲက ေပါက္ကြဲထြက္လာရင္ အခ်ိန္မီ အခ်ဳိသတ္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ဖုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ သံဃာေတာ္ေတြကုိ သူတုိ႔ထဲက သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္မသိတဲ

စာရြက္ေတြ ေဘာပင္ေတြ မျမင္ရမွ စာေရးခ်င္စိတ္က ယင္းထေနခဲ့တယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေရးခ်ဳိးေပးဆင္းတဲ့အခုိက္ေလးမွာ လမ္းေပၚက သဲေတြခဲေတြကုိ ဆြၿပီး အေရးအခင္းကာလ ေထာင္မီးေလာင္တုန္းက ဒီဘက္ တုိက္၀င္းထဲ လြင့္စင္က်ခဲ့တဲ့ မီးေသြးျဖစ္ေနတဲ့ သစ္သားစေလးေတြ လုိက္ေကာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲေတးၿပီး ေရးျဖစ္တာေလးေတြ အခန္းနံရံေပၚမွာ ခ်ေရးတယ္။ ညအိပ္ရင္ နံရံေပၚက စာပုိဒ္ေလးေတြ စိတ္ထဲ အလြတ္က်တ္ေနခဲ့တယ္။ တလာစီမယ္ၾကားတာနဲ႔ နံရံေပၚက စာေတြ အစအနမက်န္ေအာင္ ဖ်က္ပစ္ရျပန္ေရာ။ ေရးမွတ္သိမ္းဆည္းခြင့္မရတဲ့အခါ ကဗ်ာေတြကုိ စိတ္မွာ အထပ္ထပ္ရြတ္ဖတ္ရင္း အလြတ္ရခဲ့ေတာ့တယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ရဲ႔ စက္တင္ဘာ ၂၅ ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ သမုိင္း၀င္ တုိက္ပြဲေန႔ တေန႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၂၄ ရက္ေန႔ညမွာ မနက္ျဖန္မနက္ ဘာျဖစ္မယ္လုိ႔ ႀကိဳမသိခဲ့ၾကဘူး။ မိန္းမေဆာင္နဲ႕ ႀကိဳးတုိက္ဘက္ဆီက လက္ခုပ္သံေတြ ေအာ္သံေတြကုိ မသဲမကြဲ မၾကားျဖစ္ခင္ ညဦးပုိင္းမွာပဲ ေနာက္ေန႔က်မယ့္ ေမြးေန႔အတြက္ ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ တျခားအခန္းေတြအားလုံးၾကားေအာင္ ရြတ္ဆုိခဲ့တယ္။ မထင္မွတ္ပဲ တုိက္ပြဲအႀကိဳျဖစ္ခဲ့ရတာ အခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ တေန႔လုံး အသံကုန္ေအာ္ၾက၊ တခန္းတလွည့္

ညစ္ေထးသေလာက္ လွပတဲ့ အဲဒီဧရာ၀တီဆုိတဲ့ ျမစ္ႀကီးေဘးမွာပဲ သူ႔ဘ၀ကုိ အသစ္စခဲ့ပါတယ္ဆုိတဲ့၊ ျမန္မာျပည္က ပိေတာက္ပန္းအေၾကာင္း ကဗ်ာဖြဲ႔ခဲ့တဲ့၊ ကဗ်ာဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္အစားလုိပဲ မသန္႔စင္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိခဲ့တဲ့ ႀကီးျမတ္ေသာကဗ်ာဆရာလူဆုိးႀကီး နီရူဒါ ရဲ႕ သစ္ခုတ္သမားႏုိးၾကားေလာ့ ကဗ်ာရွည္ႀကီးထဲက ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္တပုိဒ္ပါ။ . ................................ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ငါဟာ အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေနတယ၊္ အဲဒီမွာ ေလဟာ စပါးက်ီကုိေခါက္ေနတယ္ ပင္လယ္က ေရခဲေတြကုိ ပက္ေနတယ္ ငါဟာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္သာျဖစ္တယ္ သင္တုိ႔အားလုံးကုိ ငါခ်စ္တယ္၊ ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ငါေလ်ာက္သြားတယ္ ငါ့တုိင္းျပည္မွာ သူတုိ႔ဟာ သတၱဳတြင္းတူးသမားေတြကုိ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ထားၿပီး သူတုိ႔ေတြက တရားသူႀကီးေတြကုိ အမိန္႔ေတြေပးေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအးစက္တဲ့ငါ့တုိင္းျပည္ကေလးမွာ သစ္ျမစ္ေတြကုိေတာင္ ငါခ်စ္တယ္၊ တကယ္လုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းတေထာင္ေသလုိ႔ရွိရင္ အဲဒီမွာပဲ ငါေသခ်င္တယ္၊ တကယ္လုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းတေထာင္ျပန္ေမြးရင္လည္း အဲဒီမွာပဲ ငါေမြးခ်င္တယ္၊ ျမင့္မားတဲ့ထင္းရူးရုိင္းပင္ႀကီးေတြနားမွာ မုန္တုိင္းထန္တဲ့ေတာင္ေလမွာ အသစ္၀ယ္ထားတဲ့ေခါင္းေလာင္းေတြနာ

ဒီကေန႔ မုိးရြာမယ္ ေၾကျငာထား ေပမယ့္မနက္ပုိင္းကေလး ေနတၿပိဳက္ေလာက္ လင္းလုိက္ ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္း ေျပးတဲ့အက်င့္က မေပ်ာက္ဘူး။ ဒီမနက္လည္း ေက်ာင္းမေရာက္ပဲ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္သြားတယ္။ ေကာ္ဖီ ေသာက္တယ္။ ေရကန္ေဘး သြားထုိင္ရင္း ဟုိေငး ဒီေငး၊ ဟုိေတြးဒီေတြး၊ FM ေရဒီယုိေလးနားေထာင္။ ေႏြတုန္းကေလာက္ အေရာင္မစုံေတာ့ေပမယ့္ ၿမိဳ႕ကေလးက ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ ေ၀ဆာဆဲ။ အစက ပန္းေတြ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ပြင့္ပါလိမ့္လုိ႔ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ပြင့္မယ့္ဆဲဆဲ ပန္းေတြ အုိးလုိက္အုိးလုိက္ ေျမႀကီးထဲ လာစုိက္ၾကတာကုိး။ သည္ေတာ့လည္းဧည့္ခန္းထဲ အလွထုိးသလုိ ပန္းေတြက အကန္႔လုိက္၊ အလႊာလုိက္၊ တထပ္ၿပီး တထပ္ အေရာင္စုံစပ္ၿပီး လွေနေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိက ပန္းအုိးႀကီးတလုံး ျဖစ္ေနခဲ့တာကုိး။ အခုေတာ့ ေဆာင္းဦးက်ကာစ။ ႏွင္းေတြမျမင္ရေသးေပမယ့္ အပူခ်ိန္က တဆယ္၀န္းက်င္ ေအာက္ က်လာေနၿပီ။ ေတာင္ပတ္လည္၀ုိင္းတဲ့ၿမိဳ႕မုိ႔ တိမ္ေတြက ေတာင္တက္ေကာ ေတာင္ဆင္းပါ မုိးစက္ေတြ သြန္းသြန္းခ်ေနေတာ့တာပဲ။ ပင္လယ္ဘက္က ေလ၊ ေတာင္ၾကားကေလ၊ ေရလက္ၾကားေတြထဲက ေလ၊ ေလက မ်က္ႏွာစုံက လွည့္တုိက္ေနေသးတယ္။ ေလေကာ မုိးေရပါ လက္ဖ်ားေတြကုိ ေအးစက္ေစတာမုိ႔ကဗ်ာဆန္ဆန္ မုိးေရထဲလမ္းေလ်ာက္ခ်င္လုိ႔မရ။

၂ ၀၀၅ ခုႏွစ္ရဲ႔ ေနလည္ခင္းတခုမွာျဖစ္သည္။ စိတ္က ဟာလာဟင္းလင္း။ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ေဘာပင္တေခ်ာင္းကုိ ဟုိျခစ္ဒီျခစ္လုပ္ရင္း စာရြက္ေပၚ စကားလုံးတခ်ဳိ႔ အမွတ္မထင္ ခ်ေရးျဖစ္သြားသည္။ စကားလုံးေတြက မၾကာခင္ အသံေတြျမည္လာသည္။ အဓိပၸါယ္ေတြ လွဳပ္ခါထြက္လာသည္။ ကစားပြဲတခုထဲ ကၽြံက်သြားသလားထင္ရသည္။ တကယ္က လူတေယာက္ရဲ႔ဘ၀မွာလည္း အသံေတြရွိသည္။ ၀ွက္ေနတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ၊ ငုပ္ေနတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိသည္။ ဆိပ္ကမ္းတခုမွာ စာေၾကာင္းေတြ ဆုိက္ကပ္မိတဲ့အခါ ခါးကုိဆန္႔၍ ထရပ္လုိက္သည္။ တခါတေလ ကဗ်ာဆုိတာ ဒီလုိပဲ တုိးေ၀ွ႔တုိက္ခတ္လာတတ္သည္ မဟုတ္ လား။ ပိတ္မထားျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္တံခါးမွာ ဇာနားတပ္ခန္းစီးစေလးေတြက လွဳပ္ခါလုိ႔..။ ႏွလုံးသားထဲကသစ္ရြက္ေတြကုိ ေလတုိက္ေနတယ္ သရက္ကုိင္းေပၚမွာနားေနတဲ့ငွက္တေကာင္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲ ေန႔လည္ခင္းမင္အျပာနဲ႔ေရးျခစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းခဲ့တဲ့မိန္းမကလည္း စစ္မ်က္ႏွာတခုျဖစ္ခဲ့ အေပၚထပ္ကေျခသံကုိနားစြင့္ အျပင္မွာေလတုိက္သံ၊ ကားေမာင္း၀င္လာသံ မင္းသမီးကမင္းသားကုိပါးရုိက္လုိက္တဲ့အခန္းမွာ လက္ကေဘာပင္ကုိခဏခ်တယ္။ ဘ၀အေၾကာင္းလား အေတြးအေခၚအေၾကာင္းလား မေအာင္ျမင္တဲ့တုိက္ပြဲလား၊ ကဗ်ာမေရးျဖစ္ဘူး မေန႔ညကမအိပ္ျဖစ္ဘူး ေစာင့္ေနတဲ့ဖု

က်ေနာ့္အသံဟာေမာေနတယ္ က်ေနာ့္အသံဟာအနားေတြဖြာေနတယ္ က်ေနာ့္အသံဟာဒယီးဒယုိင္ျဖစ္ေနတယ္ က်ေနာ့္အသံဟာဂမူးရွဳးထုိးေျပးေနတယ္ က်ေနာ့္အသံဟာေလေနာက္လြင့္ပါသြားတယ္ က်ေနာ့္အသံဟာတျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက်ေနတယ္ က်ေနာ့္အသံဟာေျပးလမ္းပိတ္ေနတယ္ က်ေနာ့္အသံဟာမီးနီကုိမရပ္ပဲေမာင္းတယ္ က်ေနာ့္အသံဟာတံခါးကုိတြန္းဖြင့္တယ္ ေလွကားအတုိင္းေျပးဆင္းတယ္ ဘက္စ္ကားမမီဘူး ခုံတန္းလ်ားမွာစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထုိင္တယ္ အေျပးေလ့က်င့္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကုိငမ္းတယ္ ညေနစာ၊ အိပ္ယာ၊ ဘီယာဘား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္စက္ဆုပ္တယ္ ခဏၾကာေတာ့၀မ္းနည္းၿပီးငုိတယ္ မင္းကမူးရင္ငုိတယ္ မင္းကမူးရင္အကုန္လုံးေျပာတယ္ မင္းကမူးရင္ကုိယ့္မိန္းမကုိလူတကာလုိက္ေပးတယ္ မင္းကမူးရင္အန္လုိက္ရမွ အန္ဖတ္ကုိလက္ခုပ္နဲ႔ခံတဲ့သူငယ္ခ်င္း ဘလက္ေကာ္ဖီထဲသံပုရာသီးၫွစ္ေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္း သူ႔အိပ္ယာကုိေပးအိပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္လုိ႔ယူခဲ့တဲ့ကဗ်ာကုိ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွမေပးပဲကြာရွင္းခဲ့သူ...။ က်ေနာ့္အသံဟာေျခပစ္လက္ပစ္ မင္းကမူးရင္ကုိယ့္အိမ္မဟုတ္တဲ့တံခါးကုိေခါက္ရမွ သူ႔အခ်စ္ကခေလးတေယာက္ပါတယ္ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္လွတဲ့သူငယ္ခ်င္းေရ အုိေအာင္မင္းေအာင္ဖူးပြင့္လုိက္ ဒီလမ္းေပၚၿမိဳ႕ႀကီးေတြအျပင္းေမာင္းေနစဥ္။ ။

ၿ ပီးခဲ့တဲ့အပတ္ လူေလးေယာက္နဲ႔ ကြင္းဖြင့္ခဲ့တဲ့ ညသန္းေခါင္လူဖမ္းပြဲဟာ မုိးလင္းေတာ့ ၁၃ ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အဖမ္းအဆီးေတြကုိ အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သတင္းဌာနေတြရဲ႔အဆုိအရ ေနာက္တပတ္အၾကာမွာ လူ ၆၀ ေက်ာ္သြားတယ္။ အခုေတာ့ တရာ၀န္းက်င္ရွိသြားပါၿပီ။ အေမရိကန္၊ ကုလသမဂၢနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာက ၀ုိင္း၀န္းကန္႔ကြက္ေနေပမယ့္ အဖမ္းအဆီးေတြက ရပ္သြားမယ့္ပုံ မရွိေသးပါဘူး။ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းကေန ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ သူေတြလည္း ၀ရမ္းအထုတ္ခံရ၊ ဟုိေျပးဒီေရွာင္ရ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခု အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတုိ႔ဘ၀ရဲ႔ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ေတြကုိ ေထာင္ထဲမွာ ဆုံးရွဳံးခဲ့ၾကရဘူးတဲ့ သူေတြပါ။ သူတုိ႔ရဲ ေပးဆပ္မွဳဟာ သိၾကားမင္း မ်က္ရည္က်ေလာက္ပါတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ ေထာင္ထဲကျပန္ထြက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေဟာင္းေတြစုစည္းၿပီး အထဲမွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေတြအတြက္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အားေပးကူညီႏုိင္ဖုိ႔ နယ္စပ္တေနရာမွာ အသင္းကေလးတခု ဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း (ျမန္မာႏုိင္ငံ) ေအေအပီပီ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဒီအသင္းက နယ္စပ္မွာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ဘ၀၊ ျမန္မာႏုိင္ငံက ႏုိ