poet hninn khar moe

ႏွင္းခါးမုိး အေဖဟာ အာဏာရွင္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ အေဖဟာ အာဏာရွင္ပဲ ေခါင္းရင္းမွာ ဖ်ာတခ်ပ္ သူ႔အတြက္ အၿမဲခင္းေပးထားရတယ္။ ထမင္းခ်က္ရင္ သူ႔အတြက္ဆန္သပ္သပ္ ဟင္းခ်က္ရင္ သူ႔အတြက္အသားတခြက္ ေရေတာင္ သဲအုိးေသးေသးေလးတလုံးနဲ႔ သူ႔ကုတင္ေဘးနားမွာ သူ႔အုိး က်ေနာ္ေန႔တုိင္းျဖည့္ရတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အေဖ့ေသးအုိးသြန္ရတယ္ မနက္ေစာေစာထေရေႏြးႀကိဳရတယ္ ဘီဒုိေတြကုိဖုန္သုတ္ရတယ္ လူဆုိတာ ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ယူရတယ္တဲ့ တခါတေလအေဖ့တမုိးေအာက္ က်ေနာ့္မွာေနစရာမရွိဘူး။ သူမ်ားေတြေက်ာင္းတက္ရင္း လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ထုိင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတက္မလား လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္မလား ႀကိဳက္တာေရြး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆုိတာ ကုိယ့္ပုိက္ဆံနဲ႔ကုိယ္ထုိင္ရတယ္တဲ့ မုန္႔ဖုိးေတာင္ တခ်ိန္အတုိးနဲ႔ျပန္ဆပ္ရမယ့္အေပါက္မ်ဳိး အေဖ့ဒႆနကမုိးေခါင္တယ္ အေမသာလေရာင္ေတြျဖာမက်ခဲ့ဘူးဆုိရင္ က်ေနာ့္ပင္လယ္ဟာခမ္းသြားႏုိင္တယ္။ အေဖက ထမင္းစားခ်ိန္လူစုံမွ ေနာက္က်ရင္ဘာမွခ်န္မထားခုိင္းဘူး အေမကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ ဆုံးထပ္မွာ ဖြက္ဖြက္ထားတတ္တယ္။ အေဖ့ႏွလုံးသားမွာ မီးအိမ္ကေလးတလုံးရွိတယ္ဆုိရင္ ဒါကုိထြန္းညွိေပးတာအေမပဲ အေဖ့ႏွလုံးသားမွာ ေရခဲျပင္ႀကီးတခုရွိတယ္ဆုိရင္ အဲဒါကုိအပ္နဖါးနဲ႔ရုိက္ရုိက္ခြဲတာ က်

ႏွင္းခါးမုိး ေျခလွမ္းတုိင္း အလြမ္းထဲကၽြံက်။ ငါ့စံပယ္ပင္ေလး ေနပူေနမလား ေရေလာင္းမယ့္သူမွရွိပါ့မလား အဖူးေလးေတြ မပြင့္ပဲေၾကြေလမလား။ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကုိပိတ္တဲ့လက္က ႏွလုံးသားမဆန္ဘူး လက္ဆြဲအိတ္က လူကုိဆြဲဆြဲခ်ရဲ႕ အရက္ေသာက္မ်ားလုိ႔ထင္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြနာတယ္ မေသာက္ပဲ ေမွာက္ခဲ့ရတဲ့ ဒီေန႔။ တိမ္ေပၚေရာက္ရင္ ေျမျပင္ကုိငုံ႕မၾကည့္ခ်င္ဘူးကြယ္ သတၱဳအေတာင္ပံေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္လုိ႔ ငါပ်ံသန္းေနတယ္ ငါ့စိတ္ေတြပ်ံသန္းေနတယ္ ေလထီးမပါပဲ ခုန္ခုန္ခ်သြားတဲ့အေတြးမ်ား။ တရုပ္ကပ္တံခါးေလးကုိ ဖြင့္လုိက္ပိတ္လုိက္ ခန္းဆီးစေလးကုိ ခ်ည္လုိက္ျဖည္လုိက္ ပန္းေပါင္းစုံရွဳေဆးဘူးေလးကုိ က်စ္က်စ္ဆုပ္လုိ႔ အျပန္လား အသြားလား အစုန္လား အဆန္လား သံလမ္းမေရာက္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးေရ အဲဒီစံပယ္ပင္ေလးကုိ ငါစုိက္ခဲ့တာပါ။ မုိးရြာရင္ ဘာေတြေတြးေနမလဲ အခန္းထဲ ဘုရားမီးကေလး လင္းေန။ ။