poet hninn khar moe

တဦးတေယာက္က ပူေဆြးငုိေႂကြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အျခားတစုံတဦးက ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာ ေနႏုိင္မွာတဲ့လား။ ဆုိင္အျပင္ မွန္နံရံေပၚမွာ ေရးထားသည့္စာတန္းကေလးျဖစ္သည္။ ဆုိင္ထဲမွာေတာ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္၊ အက်ၤ ီ အ၀တ္အစား၊ စာအုပ္တိတ္ေခြ၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ၊ အိမ္သုံးလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ဳိးစုံအဆုံး အကုန္ရွိသည္။ အသစ္ေတြေတာ့ မဟုတ္။ လာေရာက္လွဳဒန္းသြားၾကသည့္ ပစၥည္းေဟာင္းမ်ားျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕က အေတာ္လတ္ေသးသည္ဟုေျပာႏုိင္သည္။ အေဟာင္းေပမယ့္ အစုတ္အျမင္းေတြေတာ့မဟုတ္။ သူတုိ႔က ပစၥည္းအကုိင္ စည္းကမ္းရွိသည္ဟု ေျပာရမည္။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ သုံးေပ်ာ္ေသးသည့္ အေနအထားမွာရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေဟာင္းလုိ႔လာလွဳသြားသည္မဟုတ္။ အသစ္တခု၀ယ္လုိက္၍ ပုိသြားသည္ကုိ လာလွဳသြားျခင္း။ ၀ယ္ၿပီးမွ မႀကိဳက္ေတာ့သည္ကုိ ျပန္မလဲခ်င္၍ သည္မွာ လာလွဳသြားျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ထုိပစၥည္းေတြကုိ ၀ယ္ခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းၿပီး သည္ဆုိင္မွာ ျပန္လည္ေရာင္းခ်သည္။ ေရာင္းလုိ႔ရသည့္ေငြကုိ လူမွဳအကူအညီလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အသုံးျပဳသည္။ တႏုိင္ငံလုံးမွာ သည္လုိဆုိင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သူတုိ႔လုပ္ငန္းကေလးက သေဘာက်စရာပါေပ။ ပစၥည္းေတြက အသစ္ေတြႏွင့္ ေစ်းအေတာ္ကြာသည္။ အေတာ္သက္သာသည့္ ႏွဳန္းထားဟ

ေခြးအေၾကာင္းက မၿပီးေသး။ ဆက္ေတြးျဖစ္ျပန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႕ငယ္စဥ္က ဥကၠလာသည္ ၿမိဳ႕သစ္ေပါက္စမွ်ရွိေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေတြေအာက္မွာ ေရ၀ပ္ေနသည္။ မုိးဆုိလ်င္ ၾကမ္းႏွင့္ေရထိသည္။ ေရထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြ ကၽြမ္းပစ္ၾကသည္။ ပါးစပ္နားေရာက္လာသည့္ မစင္တုံးေတြကုိ လက္ႏွင့္တြန္းဖယ္ရင္း ဗန္ဒါတုံးအပုိင္းေပၚခြတက္ကာ ေလွေလွာ္ခဲ့ၾကသည္။ ေရက်သြားလ်င္ အညစ္အေၾကးကင္းစင္ၿပီး သန္႕က်န္ရစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေနာက္မွာ ခရာဆူးၿခံဳေတြရွိသည္။ အိမ္သာတက္လ်င္ ခရာခက္ေလးခ်ဳိးကာ ကုိင္ထားရသည္။ အိမ္သာေတြက အိမ္ၿခံေနာက္ထုတ္ေဆာက္ထားသည့္ ဇလားအိမ္သာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကုိယ္အိမ္သာတက္ေနစဥ္ ဇလားေပၚ ခ်ီးစားစုန္းေတြေရာက္လာတတ္သည္ဟုဆုိသည္။ ထုိအခါ ခရာဆူးႏွင့္ရုိက္ခ်မွ ေျပးသည္ဟု ေျပာသံၾကားဘူးသည္။ က်ေနာ္ေတာ့တခါမွ မႀကံဳဘူးခဲ့။ ထုိက်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေနာက္ ခရာၿခံဳေတြေအာက္ ေႏြရာသီေျမေျခာက္စဥ္ တခါေတာ့ ေခြးမႀကီးတေကာင္ မီးဖြားသည္။ ေခြးကေလးေတြေအာ္သံသာၾကားၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထြက္မလာ။ တပတ္ေလာက္ေနေတာ့မွ ယုိင္ထုိးယုိင္ထုိးႏွင့္ သေကာင့္သားေတြ ေတာတုိးထြက္လာၾကသည္။ ငါးေကာင္ေလာက္ရွိမည္။ ထုိအထဲက အလွဆုံးတေကာင္ကုိ ေရြးကာ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ ေမြးထားလုိက္သည္။ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကေတာ့ ထုံး

ေက်ာင္းကအျပန္ ပန္းၿခံဘက္က ျပန္လာျဖစ္သည္။ ပန္းၿခံထဲေရာက္ေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္က ခုံတန္းလ်ားေလးမွာ ေရဒီယုိနားေထာင္ရင္း ခဏထုိင္ျဖစ္သည္။ ေစာေသးလုိ႔ထင္သည္။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေနေရာင္ခံသူတုိ႔ တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စမွ်သာရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေလာက္ဆုိလ်င္ေတာ့ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေနေရာင္ခံသူတုိ႔ ျပည့္ေနတတ္သည္။ သည္လုိအခ်ိန္မ်ဳိးဆုိလ်င္ ပန္းၿခံထဲက က်ေနာ္ျဖတ္မေလ်ာက္ရဲ။ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြက ေနသားမက်ေသး။ ေနကာမ်က္မွန္ေကာင္းေကာင္းတလက္ေတာ့ ၀ယ္ရေပအုန္းမည္။ က်ေနာ့္ေရွ႕ကျမက္ခင္းေပၚမွာ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေခြးအေသးကေလးတေကာင္ဆြဲကာ ေလ်ာက္လာသည္။ တိက်ေအာင္ေျပာရလ်င္ ေကာင္မေလးက ေခြးကုိ ဆြဲလာတာမဟုတ္။ ေခြးက သူသြားခ်င္ရာသြားတာကုိ ေကာင္မေလးက ႀကိဳးေလးကုိင္ကာ ေနာက္ကလုိက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေခြးေက်ာင္းထြက္လာတာျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ရင္းႏွီးခ်င္လ်င္ ေခြးေက်ာင္းထြက္ပါ။ ေခြးခ်င္းလမ္းမွာဆုံခုိက္ လူခ်င္းႏွဳတ္ဆက္စကားဆုိရင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားႏုိင္သည္။ ဒါေပမယ့္ သည္ေနရာမွာ ေခြးတေကာင္ေမြးဖုိ႔ဆုိတာ ဗမာျပည္မွာ ဆုိက္ကားတစီးေထာင္လုိ႔ရသည္။ ေခြးေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေခြးအသုံးအေဆာင္၊ ေခြးက်န္းမာေရး စသျဖင့္ ဆုိရလ်င္ ေခြးတေကာင္၏ ေခြးေနမွဳအဆင့္အတန္းက လူတဦးႏွင့္

ရာဟူးအီးေမးလ္ေဘာက္စ္ကုိဖြင့္ေတာ့ ကုိယ့္ထဲမွာ စာေတြအေတာ္ျပည့္ေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ အုပ္စုေမးလ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲပါေနသည္မုိ႔ စာေတြက တေစာင္ထဲေပမယ့္လည္း ေလးငါးေနရာက လွည့္ကာေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ ၀န္ခံရလ်င္ စာတုိင္းေတာ့ မဖတ္ႏုိင္ပါ။ စာတုိင္းကုိလည္း စိတ္မ၀င္စားပါ။ စာတုိင္းကလည္း က်ေနာ္ႏွင့္သက္ဆုိင္သည္ခ်ည္းမဟုတ္ပါ။ ဖတ္မိသေလာက္စာေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ရတာလည္းရွိသည္။ အားတက္ရတာလည္းရွိသည္။ တေယာက္တည္း ၿပံဳးမိတာလည္းရွိသည္။ စိတ္ထဲကသာမက ပါးစပ္ကပါအသံထြက္ၿပီး ဆဲမိတာလည္းရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ ေက်းဇူးတင္ဖြယ္ သိမ္းဆည္းထားရမည့္စာမ်ဳိးေတြလည္း ပုိ႔ေပးလာတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နာမည္ၾကည့္ရုံႏွင့္ လက္က ဒီလိတ္ကုိတန္းေရာက္ၿပီးသားျဖစ္ေနတတ္သည့္ စာမူရွင္ေတြလည္းရွိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွေတာ့ ဘေလာက္လုပ္မထားခဲ့ပါ။ က်ေနာ့္စာတုိက္ပုံးကေလးကုိ အားလုံးအတြက္ တံခါးဖြင့္ေပးထားခဲ့ပါသည္။ အလုပ္တခုေတာ့ပုိတာရွိသည္။ စာေတြကုိ ေန႔စဥ္ဖ်က္ဖ်က္ခ်ေနရသည္။ တေန႔မဖ်က္မိလ်င္ စတုိးလီမစ္မွာ တစ္ရာခုိင္ႏွဳန္းေလာက္ တုိးတုိးလာတတ္သည္။ က်ေနာ့္စာတုိက္ပုံးကုိ ဆယ္ငါးရာခုိင္ႏွဳန္း လီမစ္ေအာက္မွာပဲ ထားဖုိ႔ က်ေနာ္ကစိတ္ကူးထားသည္။ ဒါေတာင္ ရာဟူးက ႏွစ္ မီဂါဘုိက္ႀကီးမ်ားေတာင္ အခမဲ့သ

ဟုိမွာ ငုပန္းေတြ ဟု သူေျပာမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ငုပန္းေတြမဟုတ္။ အရြက္စိမ္းကေလးေတြၾကား အပြင့္၀ါႏုစိပ္ေလးေတြ အဆုိင္းလုိက္က်ေနပုံကေတာ့ တကယ့္ငုပန္းကေလးေတြပင္။ အပြင့္ဆုိင္း၀ါ၀ါတုိ႔ ပင္လုံးျပည့္ပြင့္ေ၀ကာ အကုိင္းအခက္တုိ႔ ညြဳတ္တြဲက်ဟန္ကအစ ငုပင္ငုအလွဟု ယုံမွတ္မွားရသည္။ တကယ္ေတာ့ ငု မဟုတ္ပါ။ ငုပင္ေတြက သိပ္ျမင့္မားသည္မဟုတ္။ ငုပြင့္အဆုပ္အဆုိင္းတုိ႔ကလည္း လက္တကမ္းမွာပဲမုိ႔ ဆြတ္ခ်င္ခူးခ်င္စိတ္ကုိ တားရခက္သည္။ ေႏြေနေရာင္စူးစူးေအာက္ ငုအ၀ါက ေပ်ာ္က်ေနသည္။ ပန္မလားဟင္ ဟု ေမးရင္း သူက ငုအခက္ငုအကုိင္းတုိ႔ကုိ လွမ္းခုန္ခူးေပးခဲ့ဘူးသည္။ သည္တုန္းက ေကာင္ကေလးရဲ႕မသည္ ငုပြင့္ေတြတေခါင္းလုံးေ၀ကာ ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ့ေနခဲ့သည္။ ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္ကုိျဖတ္တုိက္လာသည့္ေလက ေကာင္ကေလးႏွင့္သူ႔မတုိ႔၏ တဒဂၤကေလးကုိ ဆြတ္ျမေစခဲ့ဘူးပါသည္။ ငုသည္အ၀ါ၊ ပိေတာက္သည္အ၀ါ။ ေရႊကလည္း အ၀ါတမ်ဳိးပင္။ ျမန္မာ့ေျမသည္ အ၀ါႏွင့္ထုံခဲ့သည္။ ျမန္မာေကာင္ကေလးသည္ အ၀ါေတြၾကား ႀကီးျပင္းခဲ့သူ။ ေကာင္ကေလးရဲ႕မ အသားအရည္ကလည္း ၀ါ၀င္းေနသည္။ ေကာင္ကေလးငယ္စဥ္က ၾကည္ျပာေရာင္ကေလးနဲ႔ ေရႊ၀ါႏြယ္ကေလးနဲ႔ ေႏွာတဲ့အခါ ျမစိမ္း စိမ္းေတာ့တယ္ဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ အၿမဲလုိညည္းေနခဲ့ဘူးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေကာင္ကေလးရဲ႕မ