ေခါင္းစဥ္မပါတဲ့မွတ္စု
အေမွာင္ကႀကီးစုိးဖုိ႔အားယူေနသည္။ အလင္းေရာင္က မွိန္ျပယ္ေဖ်ာ့လွီစ၊ အားမရွိေတာ့။ ေနႏွင့္ညအကူးအေျပာင္းကာလဟုဆုိႏုိင္သည္။ အေနာက္ဖက္ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြက အေရာင္စုံသည္။ ဒါကုိပင္ ဆည္းဆာအလွဟု ဖြဲ႕ဆုိၾကသည္။ တိမ္စြယ္မွာဆီးမီးထြန္းသလုိပင္ ဆုိတဲ့စာသားကေလးက ရင္ကုိရုိက္ခတ္လာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အက်ည္းတန္ေတြေတာင္လွတယ္ဟုပင္ ဆုိလုိက္ၾကေသးသည္။ ညက အေမွာင္ကုိသာမဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းေအးမွဳ၊ ၿငိမ္သက္အနားယူမွဳတုိ႔ကုိ ယူေဆာင္လာသည္ေလ။ တေန႔တာႏြမ္းလ်မွဳတုိ႔ကုိ အေမာေျဖအနားယူခြင့္ရခ်ိန္မဟုတ္လား။ မိသားစုအိမ္အမုိးေလးေအာက္မွာ၊ ခ်စ္သူ႔ရင္ခြင္မွာ၊ ေႏြးေထြးလုံၿခံဳတဲ့ကုိယ္ပုိင္အိပ္ယာေလးထဲမွာ ညက အားလုံးကုိေခ်ာ့သိပ္ေနသည္။ လက္ေဆာင္အိပ္မက္ကေလးမ်ားကုိပင္ ေ၀ငွလုိက္ေသးသည္။ ၾကယ္ပု၀ါ လဆံထုိးႏွင့္ လွေသာည ၾကင္နာေသာညကုိ ဘာ့ေၾကာင့္ ျငဴစူရမွာလဲ၊ မုန္းရမွာလဲကြယ္။ ႀကိဳဆုိေပြ႔ဖက္ရုံသာေပါ့။ ဒီအေတြးေၾကာင့္ပင္ ဆည္းဆာက ပုိလုိ႔လွလာသည္။ အေမွာင္ထုတဲ့။ ညရဲ႕ ေနာက္ထပ္အဓိပၸါယ္တခုဆုိပါေတာ့။ ရွည္လ်ားထူသိပ္တဲ့အေမွာင္ထုက ဘ၀ေတြကုိ ခဏေသေစသတဲ့။ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေမာပမ္းေစသတဲ့။ ခရီးရွည္ႀကီးတခုကုိ လမ္းျပေနတဲ့ အေ၀းက ၾကယ္မွိတ္တုတ္ကေလးေတြကလည္း ေပၚလုိက္ေပ်ာက္လုိက္။ သ