poet hninn khar moe

တရုတ္ျပည္ႀကီးထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ တရုတ္ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ႕ ေထာင္တြင္းမွာေရးဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြလုိ႔ သိရပါတယ္။ ေနာ္ေ၀ေက်ာင္းသူတေယာက္က ယူထုတ္လာၿပီး ဘာဂမ္ၿမိဳ႕က ျပခန္းတခုမွာ ျပပြဲတခု ခင္းက်င္းျပသခဲ့တာကုိ သြားၾကည့္ရင္း ရုိက္ယူလာခဲ့တာပါ။ ပုံေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ရုံနဲ႔ ဒီကေန႔ တရုတ္ျပည္ႀကီးရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေနေတြကုိ သိႏုိင္ပါတယ္။ ျပပြဲဖြင့္တဲ့ေန႔က ျမန္မာျပည္ထဲက စက္တင္ဘာအေရးအခင္းကုိ အနီေရာင္၀တ္စုံေတြ၀တ္ၿပီး ေထာက္ခံတဲ့ပြဲနဲ႔တုိက္ေနလုိ႔ ျပခန္းတခုလုံး နီသြားခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အာဏာရလာေတာ့ တရုတ္နီလုိ႔ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။ အနီအနီခ်င္း ထိပ္တုိက္တုိးခဲ့တဲ့ ေန႔ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အနီခ်င္းေတာ့ မတူပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က လြတ္လပ္တဲ့အနီ..။ ႏွင္းဆီနီေတြေပြ႔ပုိက္ထားေပမယ့္ ေၾကာက္လန္႔မွဳေတြဖိစီးေနတဲ့ လူမ်က္ႏွာပုံ ပန္းခ်ီကားကုိ ၀ုိင္ခြက္ေနာက္ခံထားၿပီး ဓါတ္ပုံရုိက္ယူခဲ့မိပါတယ္။ ရင္ထဲက စကားလုံးတခ်ဳိ႕အတြက္ ဆုိပါေတာ့။

လူသတ္သမားက ေသြးေအးတယ္။ ေသြးမေျခာက္ေသးတဲ့လက္နဲ႔ စီးကရက္ကုိမီးၫွိပုံ၊ သူသတ္ထားတဲ့အေလာင္းရဲ႕ အကၤ်ီရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေတြကုိဆြဲေစ့ေပးပုံ၊ ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲကထလာသလုိ ေလကေလးခၽြန္ၿပီးေလ်ာက္သြားလုိက္ေသးသတဲ့။ ဥၾသသံေတြဆူညံ ရဲေတြေရာက္လာ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖုံးမွာ ေခါင္းႀကီးစာလုံးမဲႀကီးနဲ႔ပါလာ အသတ္ခံရသူရဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့မ်က္ႏွာေလးကုိ တီဗြီကမၾကာမၾကာထုတ္လႊင့္ေန တၿမိဳ႕လုံးလည္း ဒီအမွဳအေၾကာင္းပဲေျပာေနၾက။ ေရႊကုိလုိလုိ႔သတ္သလား လူကုိလုိလုိ႔သတ္သလား တခါကရန္ၫွိးလား စိတၱဇလူသတ္သမားလား။ အေသဆုိးေလျခင္းလုိ႔ စုတ္သပ္သူကသပ္ အတင့္ရဲေလျခင္းလုိ႔ ေဒါကန္သူကကန္ ေရွ႕ကလမ္းခ်ဳိးအေကြ႕အေမွာင္ရိပ္ထဲ လူသတ္သမားေစာင့္ေနမလားလုိ႔ ေၾကာက္လန္႔သူေတြလည္းရွိရဲ႕၊ ( ဒီလုိနဲ႔ ) ၿမိဳ႕ကေလးထဲ ညအေမွာင္ထုကတြားသြား၀င္လာ တံခါးေတြေစာေစာပိတ္ မီးေတြေစာေစာမွိတ္ၾက ေစာေစာေတာ့အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ၾက။ လူသတ္သမားေကာ ဒီအခ်ိန္ဆုိညစာစားေနေလာက္ၿပီ ၀ုိင္ကေလးေသာက္လုိက္ စပ်စ္သီးေလးၿမံဳ႕လုိက္နဲ႔ေလ ၿပီးေတာ့ မနက္ကေသြးစြန္းခဲ့တဲ့သူ႔လက္ကုိ ဆုပ္လုိက္ျဖန္႕လုိက္နဲ႔စုိက္ၾကည့္ရင္း ေငြ႕ေငြ႕ကေလးၿပံဳးမယ္၊ သူေတြးမိမွာက တေယာက္ကုိသတ္လုိက္ရုံနဲ႔ တၿမိဳ႕လုံးေသဆုံးသြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ႏွင္းခါးမုိး

သိ ၤဂီတ၀က္ ျမတ၀က္ဟုပင္ ဖြဲ႔ရမည္လား။ ထင္းရူးေတာအုပ္ ျမက္ခင္းႏွင့္ အျခားစိမ္းစုိဆဲ ျမင္ကြင္းထဲ ၀ါေရႊရြက္ေျခာက္တုိ႔ တေသာေသာ လြင့္ေႂကြၾကပုံက ေဆာင္းဦးေဆာင္းရဲ႕ သရုပ္ကုိေဖၚေနသည္။ တခ်ဳိ႕သစ္ပင္တုိ႔ ခပ္တဲတဲ ရြက္ႂကြင္းက်ဲက်ဲဆင္ကာ မလုံ႔တလုံျဖင့္ အိေႁႏၵပ်က္စျပဳေနၿပီေကာ။ ေနေရာင္စပ္စပ္ရွိေနေပမယ့္ ေလကေအးစက္ေနသည္။ မုိးေျပးကေလး တၿပိဳက္ေလာက္ ေသာ့ႏွင္သြားခဲ့လ်င္ေတာ့ သဘာ၀ေလာကပန္းခ်ီက လြမ္းရိပ္ဆင္မွဳိင္းလုိ႔ေနျပန္သည္။ သည္လုိႏွင့္ သည္တေဆာင္းကုိေတာ့ ျဖတ္ၾကရျပန္အုန္းေတာ့မည္။ လက္ကုိင္ဖုန္းကေလးျဖင့္ သဘာ၀ပုံေတြကုိ သိမ္းဆည္းေနမိသည္။ နည္းပညာေခတ္မွာ လက္ကုိင္ကိရိယာေလးတခုက အေတာ္စုံစုံ စြမ္းေဆာင္ေနႏုိင္တာေတြးမိေတာ့ လူသားတုိ႔၏ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းကုိ အံ့ေမာရသည္။ တဆက္တည္း အႏုပညာႏွင့္ နည္းပညာ၏ ေပါင္းစပ္မွဳကို အေတြးခ်ဲ႕ေနမိသည္။ တခါကေတာ့ ပန္းပု ပန္းခ်ီ စာေပ ဂီတ တုိ႔သည္ လူသား၏ရုပ္ခႏၵာကုိ ၾကားခံကိရိယာအျဖစ္ထား၍ ေမြးဖြားခဲ့ၾကသည္။ အႏုပညာႏွင့္ လုပ္အားတုိ႔ ေပါင္းစည္းခဲ့ၾကသည္။ နည္းပညာက အခုေလာက္ အေကာင္မထြားေသး။ ေက်ာက္ကုိ ထြင္းသည္။ သစ္သားကုိ ထုသည္။ ေပရြက္ကုိ ပရပုိဒ္ျပဳကာ ကညစ္ျဖင့္ေရးျခစ္သည္။ သားေရၾကက္ဗုံတုိ႔ကုိ တီးခတ္သည္။ ကညင္ဆီမ

RIGHT TO FREE INTERNET RIGHT TO FREE BLOG FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE FREE BURMA FREE BURMA FREE FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE BURMA FREE RIGHT TO FREE INTERNET RIGHT TO FREE BLOG

၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္၊ ဂိမ္းသီအုိရီႏွင့္ ကပၸိယေမတၱာ ဆုိတဲ့ စာတပုဒ္ထဲက လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ပတ္သတ္လုိ႔ တခုခုေျပာခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုိလုိရာကုိေပၚႏုိင္မယ့္ အပုိဒ္ကေလးတခု ဒီမွာတင္ၿပိး ေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။ လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ ဂိမ္းသီအုိရီဆုိတာကုိ မိမိနားလည္သေလာက္ ကုိးကားထားေပမယ့္ တကယ္ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ျပႆနာေတြရဲ႕ လက္ေတြ႕သဘာ၀ကုိပါ။ ေဆာင္းပါးတပုဒ္လုံးျပန္မတင္ျဖစ္တာကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ လုိရင္းတုိရွင္းေျပာတာသာ အသင့္ေတာ္ဆုံးလုိ႔ ယူဆလုိ႔ပါပဲ။ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ သမာရုိးက်ကစားပြဲကုိ ဆက္ကစားၾကမလား။ တုိင္းျပည္ကုိ မီးပုံထဲ ပစ္ထည့္ၿပီး အသစ္ျပန္ေမြးဖြားၾကမလား။ ဒါလည္း မလုပ္ေကာင္းတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ေရာဂါမဆုိ လိမ္းေဆး ရွဳေဆးေလးနဲ႔ေပ်ာက္သြားရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့။ ဒါမွမရရင္ စားေဆး ထုိးေဆးနဲ႔ တဆင့္တက္ကုရတာပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးမရေတာ့ရင္ ခြဲစိတ္ ျဖတ္ေတာက္ ကုသၾကရတာေပါ့။ မကုသရဲလုိ႔ ေရာဂါကုိဆက္ေမြးထားမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ မၾကာခင္ အသက္ကုိႏွဳတ္ယူသြားမွာပဲ။ တရားပြဲတခုမွာ ဆရာေတာ္တပါးက အခုလုိ ေဟာၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ ပုံျပင္ေလးတပုဒ္ကုိ ဥပမာေဆာင္ၿပီး ေဟာတာပါ။ ဘုန္းႀကီးတပါးနဲ႔ ကပၸိယ တေယာက္ တျခားရြာဆြမ္းစားသြားၿပီး ျပန္လာ ၾကတယ

အာဏာက လူကုိ ႐ူးသြပ္ေစတယ္။ ေမတၱာတရားက ေလာကႀကီးကုိ ပြင့္ဖူးေစတယ္။ အုိလူႀကီးမင္း.... ဒီေသးေကြးတဲ့လက္ကေလးထဲက အရွိန္အဟုန္နဲ႔စီးက်လာတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ေမတၱာတရားကုိ ခင္ဗ်ား သယ္ေဆာင္သြားပါ။ ၿပီးေတာ့ ေသြးမေျခာက္ေသးတဲ့လက္ေတြကုိ ခင္ဗ်ားဆြဲရမ္းႏွဳတ္ဆက္တဲ့အခါ အဲဒီ့ေမတၱာတရားနဲ႕ သူတုိ႔ရဲ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေနရွာတဲ့စိတ္ေတြကုိ ၿငိမ္းသတ္ေပးႏုိင္ပါေစသတည္း။

ဇီမာဆုိတာ ဆုိက္ေဘးရီးယားက မီးရထားလမ္းဆုံ ၿမိဳ႕ေသးကေလးပါ။ ေကာက္ထြက္မေကာင္းတဲ့ႏွစ္ေတြကုိသာ သစၥာတရားလုိ႔သိသြားရရွာတဲ့ သူ႔ဘုိးေဘးေတြအတြက္ ယက္ဖ္တူရွင္ကုိဟာ ဒီကဗ်ာကုိေရးပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ တကယ္ခ်စ္မိတဲ့သူဟာ ဘာမွ သုံးစားမရေတာ့ဘူး လုိ႔ သူက ဆုိညည္းခဲ့ေပမယ့္ ဒီကဗ်ာမွာေတာ့ မယုံၾကည္ျခင္းတရားမရွိ ျပင္းထန္တဲ့အခ်စ္စိတ္အျပည့္နဲ႔ သူ႔ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြကုိ ထုတ္ေဖၚေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ႀကီးျမတ္ျခင္းက သူ႔ကုိေခၚေနတဲ့အတြက္ ကဗ်ာဆရာဟာ အေသအခ်ာစဥ္းစားၿပီး တရားမွ်တစြာ ျပန္ထူးခဲ့ပါတယ္။ သူက တခုတည္းေသာသစၥာတရားရဲ႕ ရုိးသားတဲ့မီလွ်ံထဲမွာ ေနာက္ျပန္မလွည့္ပဲ ရဲရဲခ်ီႏုိင္ဖုိ႔သာ ငါ ဆုေတာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိလုိက္ပါေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဇီမာလမ္းဆုံ ကဗ်ာရွည္ႀကီးထဲက ေအာက္ပါကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြဟာ ဒီကေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရင္နဲ႔ဘ၀ကုိ တုိက္ရုိက္ထိမွန္ေစပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေခတ္ႀကီး ငါတုိ႔ေခတ္ႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ဘယ္မွာမေတြးပဲ ေနႏုိင္ပါ့မလဲ ငါခ်စ္ခင္စြာေတြးပါတယ္။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ ဒီအေျခအေနဟာ မင္းတေယာက္တည္းရဲ႕ သီးျခားတဲ့အေျခအေနမဟုတ္ပါဘူး။ မင္းတေယာက္တည္းသာ ဒီလုိ ရွာေဖြတာ တည္ေဆာက္တာ ပ႗ိပကၡျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ထာ၀ရေမးခြန္းအတြက္ အေျဖမထြက္ေသးေပမယ့္ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ ဆက္လု