စပါတာကပ္ (ပထမပုိင္း)
ႏွင္းခါးမုိး ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ငါတုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတြပဲ ေသဆုိေသ ရွင္ဆုိရွင္ပဲ ေပးတာယူ ေကၽြးတာစားပဲ ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိဘူး ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘူး ကုိယ့္အခန္းတံခါးကုိ ကုိယ္ပိတ္ခြင့္ဖြင့္ခြင့္မရွိဘူး၊ လင္းေနတဲ့မီးတုိင္ေတြကုိ ငါတုိ႔ထြန္းထားတာ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ၾကမ္းျပင္ေတြကုိ ငါတုိ႔တုိက္ထားတာ ပူေႏြးေနတဲ့အစားအေသာက္ေတြကုိ ငါတုိ႔ခ်က္ထားတာ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေလးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ခ်ဳိးကန္ထဲကေရကုိ ငါတုိ႔ခပ္ထားတာ သခင္မရဲ႕ပုခုံးသားႏုႏုေပၚကဖဲႀကိဳးေလးကုိ ငါတုိ႔ခ်ည္ေပးထားတာ ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမင္းရဲခြက္ထဲက၀ုိင္ကုိ ငါတုိ႔ငွဲ႔ေပးထားတာ၊ အတူတူေနၾကတယ္ မိသားစုမဟုတ္ဘူး၊ လူကလူကုိပုိင္ဆုိင္တယ္ လူကလူကုိလုပ္ေကၽြးခစားရတယ္ လူလူခ်င္းမတူဘူး၊ နံရံျမင့္ျမင့္ႀကီးနဲ႔ တဘက္မွာအသူတရာေခ်ာက္နဲ႔ ေတာင္ကုန္းေပၚထီးထီးမားမား အေဆာင္ေဆာင္အခန္းခန္းနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့တံခါးႀကီးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ကုိစီးျမင္ရတဲ့ေလသာေဆာင္နဲ႔ အိမ္ႀကီးကက်ယ္၀န္းလြန္း ႀကီးမားလြန္း ခုိင္ခံ့လြန္းပါဘိ၊ လုံၿခံဳတဲ့အမုိးအကာရွိတယ္ အိပ္ယာတေနရာရွိတယ္ စားစရာရွိတယ္ ခုိးၾကည့္စရာမ်က္၀န္းေလးတစုံရွိတယ္ ဘယ္ေတာ့မွျငင္းဆန္ခြင့္မရွိတဲ့အမိန္႔အာဏာေတြရွိတယ္ လုိအပ္တဲ့အခါအခ်ည္ခံထားရတဲ့သံႀကိဳးနဲ႔ စိတ္မထင္ရင္အပုိ႔ခ