poet hninn khar moe

ႏွင္းခါးမုိး ငုိခ်ပစ္လုိက္တယ္ မုိးေတြရြာခ်လုိက္တယ္။ စကားလုံးေတြ မ်က္ရည္ေတြ ႐ွဳိက္႐ွဳိက္တက္လာသံေတြ။ စိတ္ထဲမွာရွိတာေတြ ရင္ထဲမွာရွိတာေတြ ကုန္သြားတဲ့အထိ..။ ကမၻာႀကီးကုိဘုရားသခင္က ေရနဲ႔မီးနဲ႔ ေဆးေၾကာပစ္ခဲ့ဘူးတယ္မဟုတ္လား။ ဘ၀ကုိအသစ္တခုလဲလုိက္သလုိ မုန္တုိင္းၿပီးဆုံးသြားသလုိ ရုပ္ရွင္႐ုံတ႐ုံထဲကထြက္လာသလုိ အ၀တ္အစားေတြဘာေတြေတာင္ဆြဲဆန္႔လုိက္ေသး ၿပီးေတာ့ ပထမဆုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႔တဲ့လူတေယာက္ကုိ အားရပါးရၿပံဳးျပလုိက္တယ္။ ႏွလုံးသားဆုိသည္ ဘူတာ႐ုံတခုမွ်သာ။ ။ ( ၾကာပါၿပီ။ စာအုပ္ၾကားက ျပန္ေတြ႔လုိ႔ တင္လိုက္တာ။ ႏုစဥ္တုန္းက ဆုိပါေတာ့။ အဟတ္ )

ႏွင္းခါးမုိး မနက္ခင္းက မင္းပါးျပင္ေပၚမွာ မင္းဆံစေတြေပၚမွာ ၀ါ၀င္းတဲ့နဖူးျပင္ေပၚမွာ မင္းရဲ႕ေ႐ႊလည္တုိင္ေပၚမွာ။ မနက္ခင္းကုိ ငါေငးေနမိတယ္ မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕မနက္ခင္းေလးပါကြယ္ ငါဒီလုိေျပာခဲ့ဘူးတယ္မဟုတ္လား။ မနက္ခင္းမွာ ႏုပ်ဳိတဲ့ေနေရာင္ပါတယ္ သန္႔ရွင္းတဲ့ေလျပည္ပါတယ္ အေတြးသစ္အျမင္သစ္ ဗီတာမင္သစ္ေတြပါတယ္ ျမင္သူကုိၾကည္ႏူးေစတဲ့ စိတ္ကူး႐ြ႐ြေလးေတြပါတယ္ မနက္ခင္းဟာ ေကာ္ဖီပူပူေလးတခြက္ဆုိလည္း မမွားဘူး။ မနက္ခင္းဟာ ေန႔တုိင္းအသစ္ျပန္ေမြးဖြားတယ္ မနက္ခင္းဟာ ကုိယ္တုိ႔အိမ္ခန္းထဲကုိ မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္က၀င္လာၿပီး ၀ရန္တာေလးေပၚကျပန္ထြက္သြားတယ္ အိပ္ယာကႏုိးတဲ့အခါ မနက္ခင္းဟာ ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚမွာေစာင့္ေနတယ္ သတင္းစာတေစာင္နဲ႔ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္တပန္းကန္နဲ႔ အိပ္ပုတ္ႀကီးတဲ့သားကေလးနဲ႔ အသံစာစာသမီးကေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးစ အိမ္ရွင္မရဲ႕အၿပံဳးနဲ႔။ အိမ္ကေလးကေတာ့ မနက္ခင္းလိုမဟုတ္ဘူး ေန႔တုိင္းအသစ္ျပန္မေမြးဖြားႏုိင္ဘူး ဥတုရာသီထဲ နံရံေတြေရနံမ၀ခဲ့ ပ်ဥ္ျပားၾကမ္းေတြက်ဳိးေပါက္ခဲ့ အိမ္တုိင္တခ်ဳိ႕ယုိင္ခဲ့၊ အခုေတာ့ သားကုိလည္း ႏွဳိးမယ့္သူရွိခဲ့ၿပီ ကုိယ္ပုိင္မနက္ခင္းတခုနဲ႔ သမီးကလည္း သူ႔ေတးသူသီတတ္ခဲ့ၿပီ အိမ္ရွင္မရဲ႕ပါးကြက္ၾကားေအာက္မွာလည္း ပက္ၾကားအက္က

လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ညအသေခ်ၤမွာ အိပ္မက္ေႏွာက္ယွက္မွဳကင္းတဲ့ အိပ္စက္ျခင္းဆုိတာ ဘယ္ခါကမွ မရွိခဲ့ပါ။ ေသျခင္းရဲ႕အဆုံးစြန္ တမလြန္ရွိသည္ဆုိလ်င္ ငါ့ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းဟာ အလင္းေရာင္သစၥာရွာတဲ့ ကဗ်ာဆရာဟုိးမားတုိ႔ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးျခင္းပင္၊ ေသျခင္းရဲ႕အဆုံးစြန္ တမလြန္မရွိဘူးဆုိလ်င္ ငါ့ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းဟာ အိပ္မက္ အေႏွာက္အယွက္ကင္းတဲ့ အိပ္စက္ျခင္းပင္။ ေသရမွာကုိ ငါဘယ္လုိမွ မေၾကာက္တကား၊ ငါေၾကာက္တာက ကုိယ္ယုံၾကည္တာကုိ အခ်ဳိးဖ်က္ခံၿပီး ေျပာေရးဆုိခြင့္မဲ့စြာအသက္ရွင္ေနရမယ့္ သီလေၾကာင္ဒီေလာကရဲ႕ ေန႔ လ ရက္မ်ား။ ။ ေအာင္ခ်ိမ့္ တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အိပ္မက္အေၾကာင္း စကားစပ္မိရာကေန ဒီကဗ်ာေလးကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ျမန္မာေမာ္ဒန္ေခတ္ဦးက ၁၉၇၀ ေႏွာင္းပုိင္း မုိးေ၀စာေပမဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ကဗ်ာေတြကုိ အလြတ္ရေလ့မရွိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီကဗ်ာကုိေတာ့ စိတ္ထဲ စြဲၿမဲေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အလုပ္လမ္းၫြဳန္ကဗ်ာလုိ႔ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။

အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာအေသေတြကုိ သင္တုိ႔ ျမင္ဘူးပါသလား။ က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာမွာ မုန္တုိင္းတုန္းက တန္းစီေနတဲ့ ဒုကၡသည္တစုကုိ ရုိက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံတပုံကုိ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ေတြ႔ရာက သတိထားမိၿပီး စက္ေပၚဆြဲခ် မ်က္ႏွာဖုံးအျဖစ္ တင္ထားလုိက္တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ သူတုိ႔တစု မ်က္ႏွာေတြကုိ တန္းေတြ႔ရတာပါ။ အစားအေသာက္၊ ပစၥည္း ပစၥယ ေ၀တဲ့ေနရာမွာ တန္းစီေနေပမယ့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ လုိခ်င္မွဳ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ စတာေတြ မေတြ႔ရသလုိ မုန္တုိင္းရဲ႕ ဒုကၡေတြ ဖိစီးထားေပမယ့္လည္း ေသာကေတြ၊ ေၾကကြဲမွဳေတြ၊ တခုခုအေပၚ ေဒါသ၊ အလုိမက်မွဳ စတာေတြလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဘာခံစားခ်က္မွ ဖြင့္ဆုိၾကည့္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ တကယ့္ မ်က္ႏွာအေသေတြပါ။ တခါတခါ က်ေနာ္လည္း သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြကုိ ေစ့ေစ့ထုိင္ၾကည့္ရင္း ဘာကုိမွ မေတြးမိ၊ မခံစားမိေတာ့ပဲ ငူငူႀကီး ျဖစ္ျဖစ္သြားမိပါတယ္။ စာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ လူသားရဲ႕ ျဖစ္တည္မွဳဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့တာပါပဲ။ အခု ရွစ္ေလးလုံး နီးလာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရာက မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြထဲက ၿပံဳးေပ်ာ္ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ဘူးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြကုိ သတိရလုိက္မိတယ္။ ျမ

ႏွင္းခါးမုိး လြတ္လပ္တယ္၊ ေပါ့ပါးတယ္ ျဖဴစင္တယ္၊ ျမင့္မားတယ္၊ သန္႔ရွင္းတယ္ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိး.. အဆင္အမ်ဳိးမ်ဳိး.. ဘယ္ေတာ့မွမ႐ုိးဘူး ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ လုိရာပုံေဖာ္ႏုိင္ေသး..၊ တခါတေလ ၫိဳ ၿပိဳခ်င္ၿပဳိခ်လုိက္ ငါ့စိတ္ေတြစုိစုိ႐ႊဲပါေစေတာ့ကြယ္။ ။

ေ၀လင္း လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀က ျမန္မာလူထုသည္ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကသည္။ သည္တုန္းက အတုိက္အခံလည္း မရွိ၊ လူထုေခါင္းေဆာင္လည္း မရွိ၊ ေရြးေကာက္ခံပါတီလည္း မရွိ၊ အေ၀းေရာက္ အစုိးရလည္း မရွိ၊ ျပည္ပ မီဒီယာလည္း မရွိ၊ ဒုိနာလည္း မရွိ။ ခါးစည္းခံေနရသည့္ ဒုကၡေတြကုိ ကုလသမဂၢကလည္း မသိ၊ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီကလည္း မသိ၊ ႏုိဘယ္ဆု ေကာ္မတီကလည္း မသိ။ ရာဇလီလည္း မရွိခဲ့၊ ဂမ္ဘာရီလည္း မရွိခဲ့။ ကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ကုိယ္ လူထုတရပ္လုံး အိမ္ျပင္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ လယ္သမားေတြက ၿမိဳ႕ေပၚ တက္လာသည္။ အလုပ္သမားေတြက စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြထဲက ထြက္လာသည္။ ၀န္ထမ္းေတြက ရုံးထဲက ထြက္လာသည္။ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ ထြက္လာသည္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြပင္ လူထုေရွ႕က အလံကုိင္ခဲ့ၾကသည္။ လူထုသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ စည္းကမ္းျပည့္စြာ၊ အင္အားရွိစြာျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္၂၀က ေအာင္ပြဲခံခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခြင့္လုိင္စင္ကုိ လမ္းစဥ္ပါတီက ကုိင္ထားသည္။ ေတဇလူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္။ မိတ္ေဆြ၊ အရံ၊ တင္းျပည့္။ ကလပ္စည္း၊ အျမဳေတ၊ ေကဒါ။ ယူနစ္၊ ေဒသ၊ ဗဟုိ။ ႏုိင္ငံေရး တကၠသုိလ္၊ ညီလာခံ ဆုံးျဖတ္ခ်က္၊ ဥကၠႀကီး စသည္တုိ႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနရေသာ ႏုိင္ငံေရး