poet hninn khar moe

ႏွင္းခါးမုိး မထင္မွတ္ပဲ မီးဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္ ပုိင္ရွင္က သူ႔ပစၥည္းကုိသူျပန္ယူသြားသလုိမ်ဳိး လူေတြအေပၚ အညဳိးအေတးႀကီးသူတဦးက အႀကံပက္ပက္စက္စက္ခုိးယူသြားသလုိမ်ဳိး ဘယ္သူမွမတားလုိက္ႏုိင္ခင္ တုိက္ေပၚကခုန္ခ်သြားသလုိမ်ဳိး ေလထဲမွာေလယာဥ္ဟာေပါက္ကြဲသြားသလုိမ်ဳိး အစအနရွာမရေအာင္ သဲလြန္စမက်န္ဘာမက်န္ မီးဟာေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္ လူေတြဆီမွာ မီးမရွိေတာ့ဘူး။ မီးမရွိေတာ့ လူေတြဟာ တေယာက္ကုိယ္ေငြ႔ တေယာက္ပုိတန္ဘုိးထားလာတယ္ မီးမရွိေတာ့ စက္မရွိေတာ့ဘူး လုပ္အားဟာ ပုိလွလာတယ္ ဖေယာင္းတုိင္ရွိေပမယ့္ မီးမရွိေတာ့ဘူး ဘက္ထရီရွိေပမယ့္ မီးမရွိေတာ့ဘူး ဓါတ္ႀကိဳးေတြကုိ သစ္ပင္ေတြက ၀ါးၿမိဳပစ္လုိက္တယ္ ေရစီးသန္တဲ့ျမစ္ေတြ ေရတံခြန္ေတြဟာ အပ်ဳိစင္ျပန္ျဖစ္သြားၾကတယ္ ေရနံတြင္းေတြဟာ မစင္တြင္းေတြလုိ လူေတြအတြက္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္လာတယ္ မီးမရွိေတာ့ လေရာင္ဟာ ပုိခမ္းနားလာတယ္ ၾကယ္ေတြက ပုံျပင္ေတြထဲကေန လူေတြဘ၀ထဲေရာက္လာတယ္ အေမွာင္ရဲ႕ေထြးေပြ႔ၾကင္နာမႈဟာ လက္ေတြ႔ပုိဆန္လာတယ္ မီးမရွိေတာ့ တေယာက္အသံစစ္စစ္ကုိ တေယာက္ၾကားခြင့္ရလာတယ္။ မီးမရွိေတာ့ မီးျပတုိက္မရွိဘူး အႏၱရယ္ရွိတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကုိ ကုိယ့္ဖာသာရွာၾကရတယ္ မရွာတတ္ရင္ ပင္လယ္ျပင္ထဲရြက္မလႊင့္နဲ႔ေပါ့ မီးမရွိေတာ့ တေ

ႏွင္းခါးမုိး ညသန္းေကာင္ေက်ာ္ၿပီ။ ဧည့္ခန္းမွာ ၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေနမိသည္။ တီဗြီလည္းပိတ္ထားသည္။ အခန္းမီးေတြလည္းပိတ္ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္မွာေတာ့ ၾကယ္ေလးတလုံးလင္းေနသည္။ ၾကယ္ခပ္ႀကီးႀကီးတလုံးဟု ျပန္ျပင္ေျပာရမည္ထင္သည္။ ၾကယ္ပုံမွန္သားျပင္တခ်ပ္၊ အလည္မွာ မီးသီးကေလးျမဳပ္တပ္ထားသည္။ မီးသီးအလင္းက ၾကယ္ပြင့္မွန္သားေထာင့္ေတြကုိ လက္ပေနေစသည္။ ျပတင္းေပါက္ ဇာခန္းဆီးစေပၚ မွန္သားၾကယ္ပြင့္တလုံး ကပ္ၿငိလင္းလက္ေနပုံက စိတ္ကူးယဥ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးတခုႏွင့္ ဆင္ေနလိမ့္မည္ထင္သည္။ ျပတင္းကေနေက်ာ္ၿပီး အျပင္ကညကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္လ်င္ မုိးသားမႈန္မႈန္ ဖြဲဖြဲသြန္းေနတာကုိ ထူသိပ္သိပ္အေမွာင္ညထဲက လမ္းမီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြေအာက္မွာ ေတြ႔ေနရသည္။ မုိးသံေလသံခပ္အုပ္အုပ္ကုိလည္းၾကားရသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းေလးရဲ႕ ေခါင္မုိးမဲမဲ တုိက္ရိပ္မဲမဲေတြထဲ ႀကဲပက္ထားသည့္ႏွယ္ မီးပုံးမီးဆုိင္းကေလးေတြ မီးသစ္ပင္ မီးၾကယ္ပြင့္ေလးေတြက ျပတင္းမွန္တံခါးေတြႏွင့္ ၀ရန္တာငယ္ေလးေတြမွာ တြယ္ခ်ိတ္ၿပိဳးျပက္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ဆုိ ခရစ္စမတ္အႀကိဳညေလ။ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ႏွင္းေတြက်သည္။ ႏွင္းေဖြးေဖြးႏွင့္ ခရစ္စမတ္အႀကိဳကာလ ၿမိဳ႕လည္မွာ ခရစ္စမတ္ေစ်းပြဲေတာ္ေလးစည္ကားခဲ့သည္။ ပုံမွန္ ည ၈ နာရီပိတ္သည့္ က