poet hninn khar moe

ု (စာတမ္းငယ္) ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္ ႐ုိးတံကုိင္းဖ်ားတုိ႔၏ စိမ္းႏုပုရစ္ဖူးေသးေလးမ်ားျပဴလွစ္ ေနသည္ကပင္ ေႏြဦး၏နိဒါန္းဟု ဆုိႏုိင္သည္။ အန္က်လာေသာ ေနေရာင္၏ အေႏြးဓာတ္ကုိ ခုိလႈံရန္ အျပင္ေလာကသုိ႔ ထြက္လာသူမ်ားမွာ ေဆာင္းႂကြင္း ေလျပန္၏ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ားကုိဆြဲေစ့လုိက္ၾကရသည္။ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးမ်ားက အျပင္ထုတ္ကာစားပြဲခင္းထားၾကသည္။ မိန္းမပ်ဳိေလး မ်ားမွာ စကပ္တုိေလးမ်ား၀တ္လာခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေအာက္က အသားကပ္ ေျခအိတ္႐ွည္ႀကီးမ်ားစြပ္လာသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ ေႏြရင္ခြင္ကုိ အတင့္ရဲရဲ မတုိး၀င္၀ံ့ၾက ႐ွာေသး။ သူတုိ႔လည္း ပုရစ္ဖူးေလးမ်ားလုိပင္။ သူတုိ႔အလွကုိ အားရပါးရဖြင့္လွစ္ျပဖုိ႔ စိတ္ေစာေနၾကပုံရသည္။ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၏ အျပင္မွန္ခန္းထဲမွာေတာ့ အ႐ုပ္လွလွကေလးမ်ားက ေႏြဦး၀တ္စုံသစ္မ်ားျဖင့္ ပ်ံ၀ဲေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ရင္ျပင္မွာေတာ့ လူတုိ႔ စည္ကားလ်က္။ ၾမိဳ႕ကုိ ပတ္၀ုိင္းအုပ္မုိးထားသည့္ ေတာင္မ်ားေပၚ လွမ္းၾကည့္ လုိက္လွ်င္မူ ႏွင္းျဖဴျဖဴမ်ား ေပ်ာ္က်လြင့္ေပ်ာက္ၿပီးစ ေတာအုပ္ ေျခာက္ ေျခာက္ မိႈင္းမိႈင္းတို႔ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ေတာင္ထိပ္ရွိ ႐ႈခင္းသာ စခန္းေလးေပၚမွာေတာ့ လူအုပ္ရိပ္ရိပ္ျဖင့္ တုိးလႈပ္ေန သည္။ ခပ္မတ္မတ္ ေတာင္တက္သံလမ္းကေလးအတုိင္း လွ်ပ္စစ္

ႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ့မနက္ခင္းတခုမွာ သမီးကုိေပြ႔ခ်ီရင္း က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ကုိ ေငးေမာက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ သူမရုပ္ပုံက က်ေနာ့္အေတြးေတြကုိ ႀကီးစုိးေနခဲ့သည္။ ေကာ့ေသာင္းဘက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္မလုိ႔ ဟု ေျပာၿပီး က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့ သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ၿပီး အတၱရံျမစ္တဘက္ကမ္းသုိ႔ မကူးမီ သူမဆီ က်ေနာ္ဖုန္းလွမ္းဆက္လုိက္သည္။ အေၾကာင္းမွန္ကုိ က်ေနာ္ေျပာမထြက္ခဲ့။ စာေရးစားပြဲအံဆြဲထဲမွာ စာႏွစ္ေစာင္ထည့္ခဲ့တယ္ဟုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ တေစာင္က ခ်စ္ေသာသူ႔အတြက္။ တေစာင္ကသမီးေလး အတြက္။ သမီးႀကီး လုိ႔ စာဖတ္တတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ေဖေဖဘယ္မွာလဲလုိ႔ ေမးတဲ့အခါ ဒီစာကေလး ေပးဖတ္လုိက္ပါဟု က်ေနာ္မွာခဲ့သည္။ သူမဘက္က စကားေျပာ ခြက္က တိတ္ဆိတ္လ်က္။ က်ေနာ္ဘယ္သြားမယ္ မေျပာေသာ္လည္း သူမ သေဘာေပါက္ေနခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ျပန္လာမွာပါ စကားေျပာခြက္ကုိမခ်မီ သည္စကားတခြန္းပဲ က်ေနာ္ေျပာထြက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အတူထြက္လာသည့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူဆီ စာေရးမထားျဖစ္ခဲ့။ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကုိ မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲ ခ်ေရးထားခဲ့သည္။ ေမာ့္ဆီကုိအေရာက္ျပန္လာဖုိ႔ ေမာ့္ဆီက ကုိယ္ထြက္လာခဲ့တာပါ တဲ့။ သူမ်ားေတြ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ စြန္႔ေနတဲ့ေခတ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အျဖစ္က လြမ္းေလာက္ခဲ့ပါသလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာတပု

၈၈ စက္တင္ဘာ ၂၅ ေနာက္ပုိင္းကာလ၊ က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးအပူဆုံးကာလ။ ျပည္တြင္းမွာ ပါတီဆုိင္းဘုတ္ေတြခုိရင္း ေျမေပၚေျမေအာက္ ျပန္လည္စုရုံးၾက။ နယ္စပ္ေတြမွာလည္း အလုံးအရင္းႏွင့္စုမိ။ ေနာက္ တပ္ဦးအလံ ထူႏုိင္ခဲ့ၾက။ အတြင္းေျမေအာက္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားမွတဆင့္ ၈၉ ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ္လည္း တပ္ဦး အလံေတာ္ေအာက္ ေရာက္သြားသည္။ ၉၀ ခုႏွစ္အေစာပုိင္းမွာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ျဖင့္ ျပည္တြင္းသုိ႔ က်ေနာ္ျပန္၀င္လာသည္။ ျပန္မလာခင္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ စာတုိေပစ မ်ားကုိ အတူေနသူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ဆီမွာ ထားရစ္ခဲ့သည္။ ဘာေတြလဲေတာ့ အေသ အခ်ာ မမွတ္မိ။ ထုိအခ်ိန္က ႏုိင္ငံေရးခံစားခ်က္ ဆူေ၀ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းမွာ အဖမ္းခံရၿပီး က်ေနာ္ေထာင္ထဲေရာက္ေနစဥ္ တပ္ဦးအာေဘာ္ ေဒါင္း အုိေ၀စာေစာင္မွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာေလးေတြ ပါလာသည္။ ဒါက ေနာက္ ႏွစ္ကာလ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သိရျခင္းျဖစ္သည္။ တေန႔ကေတာ့ သစၥာအင္အားစုရဲ႕ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေဒါင္းအုိေ၀စာေစာင္အေဟာင္း ေလးေတြ တင္ထားတာေတြ႔၍ ၀င္ေမႊေႏွာက္ရင္း က်ေနာ့္ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ တပ္ဦး၂ ႏွစ္ေျမာက္ အထူးထုတ္မွာအဖြင့္ကဗ်ာအျဖစ္ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ၀န္ခံရလ်င္ ဘ၀အေမာကေလးမ်ား အေတာ္ေျပ သြားသည္။ ၁၇ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးလည္း

တကယ္က ဆယ္ႏွစ္ဆုိေသာအခ်ိန္သည္ မနည္း။ ၈၉၊ ၉၀ ခုႏွစ္မ်ား။ ထုိ႔ေနာက္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ ဒီၿမိဳ႕ ကေလးဆီ သူျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၾကက္ေတာင္စည္းနဲ႕ ခေလးမေလးကုိ အပ်ဳိႀကီးဖားဖားအျဖစ္ ျပန္ျမင္လုိက္ရသလုိ ၿမိဳ႕ကေလးက ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကုိ ျဖတ္သန္းစုန္ဆန္ခဲ့ၾကရေသာ ဘ၀ေတြကေကာ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ေမွာ္အတတ္ျဖင့္ ျခားထားခဲ့ေသာ စည္း တခုလုိ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ေဘး ရစ္ေခြစီးဆင္းသြားေသာျမစ္တစင္းရဲ႕ ဟုိဘက္ကမ္း မွာေတာ့ အရာရာကုိေငးေမာရင္း လွဳိက္စားၿပိဳဆင္းေနေသာ က်ိန္စာသင့္ေျမက ေျခာက္ေသြ႕ခဲပ်စ္လ်က္။ ထုိေျမမွလြင့္ပါးလာေသာ ရြက္ေႂကြတုိ႔က ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ ရွပ္တုိက္ေျပးလႊားသြားၾကသည္။ ဖုန္းဆုိးေျမရဲ႕ ပုံျပင္အေဟာင္းအသစ္တုိ႔အတြက္ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ အေပ်ာ္ဖတ္ စာဖတ္ပရိသတ္တဦးလုိ အရာရာမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ တခ်ိဳ႕စာမ်က္ႏွာေတြအေရာက္ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ကေလးပင္ ရယ္လုိက္ေသးဟု ထင္ရသည္။ သူသည္ ပါးရုိက္ခံလုိက္ရသူတဦးလုိ ၿမိဳ႕ကေလးကုိ မင္သက္မိစြာ ၾကည့္ေနခဲ့ သည္။ မီးရထားလမ္းခြဲတခုမွာ ဥၾသမဆြဲပဲ ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာသြားေသာ မ်က္ရည္ ႏွင့္ရယ္သံမ်ားကုိ သူေမ့ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ခေလးေတြ လႊတ္တင္ကစားေနေသာ စကၠဴစြန္ေလးမ်ားကုိ ေမာ့ေငးရင္း တိမ္ေတြမွာလ

မုန္းသူမရွိ၊ ခ်စ္သူသာရွိ။ ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ တဲ့။ လွပေသာအဘိဓမၼာတရပ္ပါေပ။ သုိ႔ေသာ္ လူ႕ေလာကသည္ က်ေနာ္တုိ႔ထင္သလုိ မလွပခဲ့။ သူ႔ကုိသတ္မယ့္သူရွိႏုိင္သည္ဟု ႀကိဳတင္သတိေပးပါလ်က္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူထုေမတၱာအေပၚ ယုံစားခဲ့၏။ လူထုသည္ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ကုိ ခ်စ္ယုံသာခ်စ္တတ္ၿပီး အကာအကြယ္ေပးရန္မူ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္စြဲခ်က္တင္ခ်င္မိသည္။ ပိတ္ကားေပၚက ေရႊဘကမူ ပရိတ္သတ္လက္ခုပ္သံေၾကာင့္ အလူးအလွိမ့္ခံေနရရာမွ ျပန္ထလာႏုိင္၏။ တကယ့္ဘ၀ထဲက လူထုခ်စ္ေသာေခါင္းေဆာင္တုိ႔ခမ်ာမွာမူ မတရားမွဳမ်ား၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ဘ၀နစ္မြန္းခဲ့ၾကသည္မွာ အက်ည္းတန္ေသာ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ ျမင္ႏုိင္ေတြ႔ႏုိင္ေပသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ျမင္းတစီး၊ ဓါးတလက္ျဖင့္ သစၥာအရွာထြက္ခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔၏ေနာက္မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္ အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္မ်ား အမွန္တကယ္ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အဖုိးဗုိလ္လေရာင္ပုံျပင္ျဖင့္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့၏။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖင့္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ပါသည္။ ဓါးသမား ၁။ ဒီဓါးက တရားကုိေစာင့္တယ္။ ေလမွာစပယ္ပန္းနံ႕လွဳိင္လုိ႔ ေကာက္ပင္စိမ္းေတြကုိတုိးျဖတ္ၿပီး အိမ္ကုိငါျပန္ခဲ့တယ္၊ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ၿခံ၀မွာငုေတြထိန္ေနေရာေပါ့။ အုိၾကည့္စမ္း ေ

ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္ထဲက ကာတြန္းေလးတပုဒ္ကုိ သေဘာက်မိလုိ႕ ျပန္ေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ကာတြန္းဆရာေတြနဲ႔ စာဖတ္သူေတြဟာ ၀မ္းတူးရုိက္ၿပီး ဂုိး၀င္ေအာင္သြင္းႏုိင္ၾကပါတယ္ဆုိတဲ့ ျမန္မာကာတြန္းဆရာတဦးရဲ႕စကားကုိလည္း သတိရမိတယ္။ ဒီညေနမွာ တေယာက္ကလက္တုိ႔လုိက္လုိ႕ မေမဓာ၀ီရဲ႕ဘေလာ့မွာ ရုပ္ရွင္မင္းသားေဒြးကြယ္လြန္တဲ့သတင္းကုိ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ ဘီဘီစီညဘက္အစီအစဥ္မွာလည္း နားေထာင္လုိက္ရတယ္။ သတင္းႏွစ္ခုက ေသဆုံးပုံနဲ႔ပတ္သတ္လုိ႔ နည္းနည္းေတာ့ ကြဲလြဲေနတာေပါ့ေလ။ မေမဓာ၀ီရဲ႕သတင္းအဆုံးမွာ ငါသည္မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပုိင္းသာလုိေတာ့သည္ ဆုိတဲ့ တရားေဆာင္ပုဒ္ကေလးနဲ႔ အဆုံးသတ္ထားပါတယ္။ ကြန္မန္႔မွာ အျခားတေယာက္ကေတာ့ အေသမဦးခင္ ဥာဏ္ဦးေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္လုိ႔ ၀င္ေရးသြားတာ ဖတ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေပၚကကာတြန္းနဲ႔တြဲၿပီး ေသမင္းရဲ႕အထက္မွာဘယ္သူမွမရွိလုိ႔ ေရးခ်င္မိတယ္။ ေသျခင္းနဲ႕ယွဥ္စဥ္းစားလုိက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔အေရးတႀကီးထားတဲ့အရာေတြအားလုံးဟာ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာေတြ၊ ရာထူးစည္းစိမ္ေတြ၊ ငါဆုိတဲ့အတၱေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမွဳေတြ၊ အခ်စ္ေတြ အမုန္းေတြ ဒါေတြအားလုံး ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေလး ဆက္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႕ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေပၚ

ေမမွသည္ စက္တင္ဘာအထိ၊ ဒီရာသီက မုဆုိးရာသီဟုေျပာရမည္ထင္သည္။ သည္လုိ သူမ်ားေတြ၀ုိင္းဟဲ့၀န္းဟဲ့လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္က ဧကစာမီးခုိးေလးတလူလူ လုပ္မေနခ်င္ပါ။ တခ်ိန္က ကုိယ္လည္း ကမ္းရွာငွက္တေကာင္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္မဟုတ္လား။ ျမန္မာျပည္က မထြက္ခင္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ ျပင္ခဲ့သည္။ အျပင္ေရာက္ၿပီး တႏွစ္ေလာက္အၾကာ (၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထင္သည္) လူႀကံဳကတဆင့္ စာအုပ္ကေလး ကုိယ့္လက္ထဲေရာက္လာ သည္။ စာအုပ္နာမည္က ကမ္းရွာငွက္။ သူတုိ႔အားထုတ္မွဳကုိခ်ီးက်ဳးမိသည္။ ကုိယ္က တာ၀န္မေက်ခဲ့ဟုလည္း ခံစားရသည္။ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ ထုိသူငယ္ခ်င္းေတြက ကမ္းရွာေနၾကဆဲ။ ကုိယ္က ဆင္ေသေကာင္ေပၚမွာလား၊ လွဳိင္းပုတ္ရာလား။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ယုံၾကည္မွဳ အက်ဆင္းဆုံးအခ်ိန္တခ်ိန္ကုိ ျဖတ္သန္းေနရျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္ မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဆယ္တင္ရန္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ အေႂကြးဆပ္ရန္ ကဗ်ာတပုဒ္ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ သည္။ အားမာန္ဖြဲ႔ဟုေခၚမလား။ ကမ္းရွာငွက္မ်ားအားလုံးအတြက္ သီခဲ့သည့္ေတးဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။ အမွန္တကယ္လည္း ဒီမုိးေကာင္ကင္ႀကီးေအာက္မွာ ကုိယ္တုိ႔အားလုံးအတြက္ ကမ္းေျခတခုရွိေနတယ္ဆုိတာ။ ကမ္းရွာငွက္တုိ႔ေတး ၁။ အေတာင္သန္လုိ႔ ေလဆန္ခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္

တတိယႏုိင္ငံေရာက္ေနေပမယ့္လည္း ကုိယ္ကဒုကၡသည္တပုိင္းမွ်ရွိေသးသည္။ သည္ေတာ့ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ေရာက္လည္း ကမၻာထြက္ပတ္ႏုိင္သည့္ အေျခအေနမရွိေသး။ မလာခင္ကတည္းက ျပန္မယ္ အားခဲထားသည့္ နယ္စပ္လုပ္ငန္းခြင္ဆီလည္း မျပန္ႏုိင္ေသး။ အင္တာနက္တလုံးျဖင့္ စာတုိေပစေလးေတြ ေရးရင္းသာ အာသာေျဖရသည္။ တခါတေလေတာ့လည္း အေရးသမား၊ အေတြးသမားအျဖစ္ျဖင့္ပင္ ေက်နပ္မေနခ်င္။ ကိစၥတခုေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာ အလုပ္သမားေတြ မ်ားမ်ားလုိသည္။ ထုိသုိ႔အေတြး၀င္လာလ်င္ ကုိယ့္လက္ရွိဘ၀အေပၚ စိတ္ပ်က္ညည္းေငြ႔မိျပန္သည္။ ထုိအခါ ေလာကီဘုံရဲ႕အထပ္ခုိးကေလးတခုထဲမွာ ေန႔ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ္တေယာက္တည္းေလွာ္ခတ္ခဲ့ရေလသည္။ တေယာက္တည္းေလွာ္ခတ္ခဲ့တဲ့ေန႔ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလ်ာက္ဖုိ႔လုိတယ္ အခုေတာ့ စိတ္ကူးေတြဟာ ဆုိဖာေပၚမွာပဲထုိင္ေနတယ္။ အျပင္မွာ ေလေကာင္းေလသန္႔ရမယ္ ေနေရာင္ျခည္ရမယ္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေတြျမင္ရမယ္ မိန္းမလွေတြေတြ႕ရမယ္ ခုံတန္းလ်ားတခုေပၚမွာ ငွက္ေတြကုိထုိင္ၾကည့္ႏုိင္မယ္ အခုေတာ့လူက အခန္းထဲမွာလူးလာတုန္႔ေခါက္ေနတယ္။ ျပတင္းေပါက္ရွိရင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားရွိရင္ ကြန္ျပဴတာရွိရင္ တယ္လီဖုန္းရွိရင္ စကားေျပာရမွာမပ်င္းတဲ့အသိတေယာက္ရွိရင္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွ